در دوره قاجار صاحب منصبان نظامی به تقلید از نظامیان روس که کلاه پشمی به سر داشتند، کلاه پشمی پوستی بر سر میگذاشتند تا توی دید باشند و وقتی از دور پیدا میشدند، مردم، خود را جمع و جور میکردند که به دردسر نیفتند. اما اگر آن نظامی افسر نبود و کلاهش پشمی نداشت، به هم میگفتند: «اینکه کلاهش پشم ندارد» و کم کم این جمله معنای کنایی به خود گرفت و عمومیت یافت به این معنی که طرف آدم مهمی نیست یا بُرشی ندارد و نباید جدیاش گرفت.