گپی با یک نوجوان بدمینتون باز که قهرمان غرب آسیاست
تعداد بازدید : 18
دست های جادویی!
گفت و گو
نویسنده : مصطفی میرجانیان| روزنامه نگار
همین گوشهوکنار شهرمان نوجوانی زندگی میکند که دستهایش قدرتی عجیب دارد. او تک وتنهاست، نه این که یک گوشه نشسته و در لاک تنهایی فرورفته باشد بلکه به این معنی که در حرفه خودش بیرقیب است؛ نوجوان مشهدی در کل کشور فقط و فقط یک حریف دارد که در سنوسال او بتواند حرفی برای گفتن داشتهباشد. «محمد زرچی» اولین بدمینتونباز ایرانی است که در رده سنی زیر 15سال در مسابقات غرب آسیا توانسته مدال طلا بگیرد. این هفته سراغ این پسر خوشریتم و سرعتی رفتیم و با او گپ زدیم. خبرنگار جوانه آمادگی دارد تا به سراغ دوستان موفق نوجوان برود. با شماره های بالای صفحه در تماس باشید.
مگه بدمینتون هم ورزشه؟
قهرمان مسابقات غرب آسیا، قهرمان مسابقات کشوری، نایب قهرمان المپیاد برترینهای بدمینتون و کلی افتخار دیگر، بخشی از دستاوردهای محمد 15ساله است. تصور شما از رشته بدمینتون چیست؟ یک جفت دسته بلند که فروشگاههای ورزشی میفروشند و هرکسی از پسِ بازی کردنش برمی آید؟ محمد میگوید: «بیشتر مردم بدمینتون را بهعنوان یک تفریح پارکی میشناسند. چندروز پیش یکی از دوستانم را دیدم و وقتی صحبتمان به سمت قهرمانیام در بدمینتون کشیدهشد، پرسید مگر بدمینتون فدراسیون و مسابقه هم دارد؟ یا مدتی قبل یکبار دوستی خیلی جدی پرسید که در المپیک مگر بدمینتون بازی میکنند؟ میدانید همه اینها بهدلیل چیست؟ ما تا حالا کسی را نداشتهایم که در مسابقات آسیایی مقام بیاورد. یعنی در این رشته خیلی موفق نیستیم و مردم هم هیچوقت آدم معروفی در این رشته ندیده اند که بروند و جستوجو کنند که بدمینتون اصلا چطور است و چه مسابقاتی دارد. طبیعی هم هست؛ در قاره آسیا فقط چند کشور در رشته بدمینتون حرفی برای گفتن دارند؛ مثل کشورهای شرق آسیا (چین و کره )که سرعتیتر از ما هستند و همین سرعت زیادشان باعث موفقیتشان شدهاست. بدمینتون خلاف تصور خیلیها، ورزش سادهای نیست؛ اگر استعداد داشتهباشی خیلی زود رشد میکنی اما از یک جایی به بعد باید حرکات جدید و تکنیکهای سختتر را یاد بگیری».
عشق فوتبال، هوادار بدمینتون
محمد، فوتبالی و استقلالی دوآتشه است اما باور دارد که توجه زیاد از حد به فوتبال، هم جلوی پیشرفت ورزشهای دیگر را میگیرد و هم کلی استعداد را بدون رشد رها میکند: «بیشتر نوجوانهای این دوره و زمانه فقط به فوتبال چسبیدهاند. همه فکر میکنند فوتبالیستها بهترین زندگیها را دارند و با این تفکر تصمیم میگیرند که دنبال فوتبالیست شدن بروند تا به آرزوهایشان برسند. ولی مگر یک کشور چقدر فوتبالیست لازم دارد؟ پس خیلی از این استعدادها حیف میشوند البته بچهها تاحدودی حق دارند. چون خود من با اینکه حالا قهرمان بدمینتون هستم اما اصلا امیدی ندارم که در آینده بتوانم از رشته ورزشیام درآمدی داشتهباشم. پس مجبورم به جز بدمینتون به چیزهای دیگری هم فکر کنم تا در آینده دچار مشکل نشوم. این وسط کلی فرصت را ازدست میدهم و اتفاقا به همین دلیل است که بدمینتون ما خیلی رشد نمیکند».
حالا که صحبتمان به این جا میرسد، از محمد میپرسم با این شرایط تا حالا از ورزش کردن ناامید هم شدهاست که میگوید: «بله، مخصوصا آن اوایل اما حالا دیگر شرایط فرق میکند. حالا چندین مدال از مسابقات مختلف دارم واگر بخواهم ورزشم را ترک کنم یعنی همه موفقیتهای اخیر را بیخیال شوم و به یک زندگی تازه فکر کنم. البته از همان اول هم هیچ وقت برای مدال و قهرمانی، ورزش نمیکردم. این عشق بدمینتون بوده که من را به اینجا رساندهاست و عشق هم هیچوقت فراموش نمیشود».
تمرین سکوت و تنهایی و صبوری
با اینهمه، تصور خیلیهایمان از این ورزش هنوز تغییر نکردهاست. از محمد میپرسم، در بدمینتون چیزی هم وجود دارد که برایمان جالب باشد؟ پسر سرعتی میگوید: «بدمینتون سومین ورزش سخت دنیاست. خندهدار است که بچهها بعضی وقتها میپرسند چرا نام ورزشت را بدمینتون گذاشتهاند؟ مثلا چرا اسم اش «خوبمینتون» نیست؟ [از این شوخیهای لوس!] آنقدر این را پرسیده اند که یکبار جدیجدی رفتم درباره همین موضوع تحقیق کردم. فهمیدم که این رشته ورزشی را چند مرد اهل هندوستان اختراع کردهاند. از آنجا که چندین سال پیش هند مستعمره انگلستان بودهاست، آنها اولینبار در یکی از کاخهای انگلیسی به نام «بدمینتون» این ورزش را انجام دادند. به همین دلیل، این ورزش را به این اسم می شناسند.
اگر مسابقات بدمینتون را در تلویزیون دیدهباشید، حتما میدانید که این مسابقات، خلاف خیلی از ورزشهای دیگر، در سکوت کامل برگزار میشود. این سکوت به آرامش و تمرکز و صبوری ورزشکار خیلی کمک میکند. اصلا بدمینتونباز برای موفقیت باید صبور باشد.به تنهایی در مرکز زمینی نسبتا بزرگ میایستد، باید با سرعت توپ را برگرداند و درعینحال باید صبر کند تا در لحظه مناسب، بهترین ضربه را بزند».