حاشیه نگاری نمایشگاه نقاشی های یک دختر ناشنوا و ناتوان در تکلم
تعداد بازدید : 49
زیبایی های زندگی را به تصویر می کشم
گزارش
نویسنده : ترانه ایران نژاد
وقتی وارد نمایشگاه نقاشی می شوم و درخشش آن همه رنگ و طرح زیبا را روی تابلو ها می بینم و می فهمم که خالق آن ها دختر 29ساله ناشنوایی است که با تمام احساسش آن ها را کشیده، فقط مات و مبهوت می مانم و در دلم، تلاش و پشتکار او را تحسین می کنم. دختری که امید و هیجانش از درون چشمان پر اشتیاق و امیدوارش، زبانه می کشد و زبانت بند می آید از این همه ظرافت و زیبایی که روی تکه ای مقوا نقش بسته است. صحبت از «پگاه علیمردان» است که ناشنوایی و نداشتن قدرت تکلم، او را ناامید نکرده است و هر روز با نقاشی هایش، بیشتر به سمت موفقیت در حوزه مورد علاقه اش می رود.
در سایه مادری صبور و پشتیبان
با مادرش چند کلمه ای صحبت می کنم و در می یابم پشت این همه طرح های زیبایی که روی تابلوها به تصویر کشیده شده، مادری خسته اما استوار و محکم حضور دارد که سال هاست دختر جوانش را همراهی می کند. چهره مهربان و پر امید مادر، نشان از سال ها تلاش بی وقفه ای دارد که حتی در پشت نیمکت دانشگاه هم دخترش را تنها نگذاشته و زبان گویای دخترکی است که تنها می تواند احساسات درونش را بر اوراق، نقاشی کند و بدون استرس و مطمئن از قدم های محکم مادرش به هر جایی پا گذارد.
نقاشی هایم برگرفته از تخیلاتم است
«پگاه» با دیدن بازدیدکنندگان نمایشگاه نقاشی اش، مرتب می خندد .او لبریز از شور زندگی است و حیرت حاضران در نمایشگاه اش را که می بیند به خلاقیت و هنرش بیشتر می بالد و با خوش رویی سعی می کند سوالات همه را جوابگو باشد. «پگاه» که روشنی را در چشمان متحیر همه معنا می کند، درصحبت هایش با کمک مادرش به ما می گوید: «همه نقاشی هایم را دوست دارم و بیشتر آن ها را با تخیلاتم طراحی کرده ام. بیشتر اوقات چشمانم را می بندم و ناگهان آن چه را که در ذهنم تداعی می شود، روی کاغذ می آورم.» نکته جالب درباره او، این است که بیشتر طرح هایش، دخترکی جوان است که انگار فقط زیبایی های زندگی را می بیند.
نظر استاد بزرگ تذهیب درباره «پگاه»
«رسول مجد»، استاد بزرگ رشته تذهیب و نگارگری که سوابق حرفه ای و شغلی زیادی در این زمینه در ایران و کشورهای همجوار دارد، درباره «پگاه» می گوید: «او دختری با استعداد است و فقط کافی است یک بار نکته ای را به او بیاموزید. دست او قوت خاص و هیجان انگیزی دارد و می توان آینده و افق روشنی را برایش متصور بود.» فارغ از همه این مسائل، باید گفت هنر مینیاتور، هنری ایرانی-سنتی و زیباست که باید رواج یابد و نباید بگذاریم کم فروغ شود. یکی از دغدغه های استاد مجد همین است که جدای از این که نباید بگذاریم این هنر اصیل ایرانی به فراموشی سپرده شود و مسئولان باید بیش از پیش به این هنر ارج و قرب نهند، باید جوانان مان را با این هنر ایرانی آشنا کنیم و نگذاریم به خصوص در این روزهای تابستانی، اوقات فراغت شان هرز رود. به امید روزی که این هنر نسل به نسل رواج یابد.