بدن انسان مانند جنگلی مملو از تریلیون ها ارگانیسم کوچک مانند انواع باکتری ها، ویروس ها و قارچ هاست که درون و روی بدن زندگی می کنند. محققان براین باورند که تعداد سلول های جانوری بدن ما کمتر از تعداد سلول های میکرو ارگانیسم هاست و این موضوع مشکلی برای ما ایجاد نمی کند.این موجودات هم داخل بدن ما هستند وهم روی پوست ما قرار دارند.
باکتری های روی پوست سر
عمده ترین باکتری های پوست سرپروپیونی باکتریوم واستافیلوکوکوس است. وقتی تعداد پروپیونی باکتریوم ها از تعداد استافیلوکوکوس ها بیشترباشد پوست سر از سلامت برخوردار است اما وقتی تعداد استافیلوکوکوس ها بیشتر باشد، این مسئله منجر به شوره می شود.
مایت های ابروها ومژه ها
مایت های دمودکس روی مژه ها و درون فولیکول های موهای ابرو و دیگر قسمت های بدن زندگی می کنند. این موجودات کوچک جثه بلند و پاهای کوتاه و پهنی دارند و در تمام طول عمرشان در میان موهای صورت و بدن زندگی می کنند. آن ها در همان جا می خوابند تغذیه و حتی جفت گیری می کنند. اما این موجودات معمولا مشکل ساز نیستند مگر آن که جمعیت آن ها زیاد شود یا ناگهان باعث واکنش حساسیت زا شوند.
در این صورت، باعث بروز بیماری های پوستی مثل روزاسه یا درماتیت سبورئیک می شوند.
باکتری های روی پوست صورت
پوست یکی ازمهم ترین محافظان بدن در برابر تهدیدهای بیرونی است و باکتری هایی که روی پوست زندگی می کنند مانند نگهبان عمل می کنند. سلامت کلی پوست به تعادل میان سلول های پوستی و میکروب های روی پوست بستگی دارد که به طور متوسط یک تریلیون باکتری هستند. عمده ترین این باکتری ها استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس استافیلوکوکوس هومینیس، کورینه باکتریوم سیمولانس و کورینه باکتریوم آکولنس هستند. در حقیقت این باکتری های مفید با پر کردن منافذ کوچک پوست به باکتری های مضر اجازه ورود نمی دهند.
میکروب های درون بینی
بینی و دهان مانند پوست بیش از هر نقطه دیگر بدن در معرض محیط بیرون قرار دارند و در هر لحظه میکروب های بسیار زیادی به آن ها هجوم می آورند. اما سیستم پیشرفته ای وجود دارد که درصورت ورود موجودات مضر، آن ها را از بین می برد. عمده ترین باکتری های درون بینی استافیلوکوکوس و کورینه باکتریوم هستند.
میکروب های بدبوی درون دهان
بعد از روده، احتمالا بیشترین انباشت میکروب ها در حفره دهان است.
اگر دندان های خود را به طور منظم مسواک نمی زنید، احتمالا روی سطح دندان هایتان زیست لایه ای از باکتری ها به ضخامت 300 تا 500 سلول وجود دارد.
میکروب های بدبوی میان انگشتان پا
قارچ ها و باکتری های مختلفی در میان انگشتان پاهای شما زندگی می کنند که به بیماری قارچ پا یا همان بیماری پای ورزشکاران منجر می شوند. رعایت بهداشت شخصی مثل شست وشوی منظم پاها و پوشیدن دمپایی در باشگاه، استخر و دیگر مکان های عمومی، از افزایش جمعیت این موجودات بدبو جلوگیری می کند.
میکروب های بدبوی زیربغل
اگر هیچ ارگانیسمی زیر بغل وجود نداشت، دیگر نیازی نبود با بوی بد این قسمت از بدن مقابله کنید چون دانشمندان پی برده اند بوی بدن ناشی از باکتری هایی به نام کورینه فورم است که اسیدهای چرب و پروتئین موجود در عرق بدن را تجزیه می کنند. هرچه تعداد این باکتری ها بیشتر باشد، بو شدیدتر خواهد بود.
باکتری های روی دست ها
دست ها یکی از ابزارهای ما برای کشف دنیای اطرافمان هستند و به همین دلیل پیوسته در معرض ارگانیسم های محیط بیرون قرار دارند. انگشتان دست ها مملو از باکتری است و هر بار که سرتان را می خارانید یا انگشتتان را در دهانتان فرو می برید این ارگانیسم ها را از یک نقطه بدن به نقطه دیگر آن منتقل می کنید. کارشناسان معتقدند شستن چند باره دست ها می تواند به خلاص شدن از این باکتری ها کمک کند چون بسیاری از آن ها باکتری های مضری هستند.
باکتری های درون ناف
ناف یک از قسمت های بدن است که معمولا در هنگام شستن بدن از آن غفلت می شود. دانشمندان با آزمایش روی نمونه های ناف 60 نفر مشاهده کردند هزاران نوع باکتری در ناف پنهان شده اند.
انگل درون مغز
مغز انسان معمولا به دلیل برخورداری از یک سد خونی عاری از میکروب های دیگر نقاط بدن است. سد خونی مغز نوعی سیستم تصفیه است که به مغز امکان آن را می دهد تا خون مورد نیازش را بدون خطر عفونی شدن دریافت کند. عفونت های باکتریای مغز معمولا در اثر عفونت یک زخم یا اختلال در سیستم دفاعی بدن رخ می دهد. اما ارگانیسم هایی وجود دارند که می توانند سد خونی را دور بزنند. یکی از شایع ترین آن ها توکسوپلاسما گوندی، نوعی انگل است که در مغز حدود 84 درصد افراد زندگی می کند.
این باکتری انگلی با پنهان شدن درون سلول های ایمنی یا عصبی از سد خونی مغز عبور می کند و رفتار فرد را به گونه ای تغییر می دهد که بتواند به موجودات دیگری هم سرایت کند. این انگل علاوه بر انسان می تواند طیف وسیعی از حیوانات را آلوده کند.
گربه ها هم توکسوپلاسما را انتقال می دهند و وقتی موش ها به این انگل مبتلا می شوند، رفتارهای بی پرواتری دارند و خود را بیشتر به خطر می اندازند و در نتیجه احتمال آن که شکار گربه ها شوند، بیشتر می شود.