گپی درباره اهمیت سینمای نوجوان
تعداد بازدید : 24
جای خالی نوجوانی در سینما!
نویسنده : مهین ساعدی | خبرنگار
«شاید برایتان عجیب باشد ولی ما در سینما جایی نداریم؛ صندلی برایمان هست، پاپکورن و ساندویچ هم پیدا میشود اما از فیلمهایی که به دردمان بخورد خبری نیست. ما نه کودکیم که کارتون تماشا کنیم، نه بزرگ سال که فیلمهای تلخ اجتماعی برایمان جذاب باشد، ما نوجوانیم و سینمای نوجوان در کشور ما هیچ معنی و تعریفی ندارد». این جملات، دغدغه و درددل خیلی از نوجوانهاست، برای همین در دورهمی این هفته با «نرگس رمشپور»، «مروارید فهیمیان» و«سحر یوسفی» 12 ساله درباره سینمای نوجوان گپ زدهایم.
نوجوانان فراموششده
«نرگس» فکر میکند فیلم سازها فراموش کرده اند نوجوانان هم فیلم میبینند و سینما را دوست دارند. او میگوید: «من که عاشق فیلم هستم و حتما ماهی یکی دوبار سینما میروم. فیلمها را دو جور انتخاب میکنم؛ یا جلوی در سینما و از روی نمایشگری که بخشهایی از فیلمهای در حال اکران را پخش میکند یا از روی تبلیغات تلویزیونی، خب البته بعضی مواقع هم در انتخاب اشتباه میکنم. مثلا چندوقت پیش یک فیلم جنگی اکران شد اما من از ترس وسط فیلم بلند شدم. من اگر کارگردان بودم برای نوجوانها فیلم سینمایی براساس واقعیت میساختم چون به نظرم با این فیلمها بیشتر از انیمیشنهای تخیلی میشود احساس نزدیکی کرد. در فیلم های واقعی افراد میتوانند خودشان را جای شخصیتهای اصلی قرار دهند و احساس آنها را درک کنند. با توجه به سلیقه دوستان و نوجوانهای اطرافم احتمالا سراغ موضوعات احساسی و عاشقانه هم میرفتم، چون اینها خیلی طرفدار دارند. اما بههیچ وجه فیلم جنگی، ترسناک و خشونت بار نمیساختم چون این سبک فیلم ها روان آدم را به هم میریزند».
دریغ از یک فیلم خوب برای نوجوان!
«مروارید» که به قول خودش یک خاله باحال و همراه دارد، زیاد به سینما میرود و حتما قبل از تماشای فیلم درباره آن پرس و جو میکند، او می گوید: «یکی از بهترین و سالمترین تفریحات نوجوان ها، سینما رفتن است ولی دریغ از یک فیلم خوب برای نوجوان! من همیشه با مادر یا خالهام که حسابی اهل فیلم دیدن هستند، سینما میروم؛ انتخابمان معمولا بر اساس شنیدهها یا تحقیقات خاله جانم است ولی چون فیلمی برای سن من ساخته نمیشود بیشتر فیلم کمدی میبینیم. یکی دوباری هم از طرف مدرسه رفتیم سینما برای دیدن فیلمهای مثلا نوجوان که فهمیدم کارگردانها ما را دست کم میگیرند و فیلمهایشان خیلی کوچکتر از سن و فهم ماست. من اگر بخواهم فیلم بسازم از ژانر خشن دوری میکنم چون به اندازه کافی بچهها بیاعصاب هستند. درعوض به موضوعاتی مثل رفتارهای نامناسب نوجوان ها که آسیبزا هستند، میپردازم. انیمیشن هم نمیسازم چون با توجه به سلیقه دوستانم تماشاگری نخواهدداشت؛ خیلی از نوجوانها فکر میکنند انیمیشن برای بچههاست. من البته عاشق بازیگری ام و ترجیحم بازی در فیلمهای هیجانی است تا کارگردانی».
فیلمهای صفر و صدی
«سحر» هم مثل دوستانش عاشق سینماست و هرماه چندباری به همراه خانواده به سینما میرود، او میگوید: «سینما رفتن از تفریحات مورد علاقه من است و خوشبختانه خانواده ام هم پایه این تفریح هستند. متاسفانه فیلم های سینما صفر و صدی هستند؛ یا فقط به درد بزرگ ترها میخورد یا بیشتر برای بچهها مناسب است. برای همین هم پدرم به جز مواقعی که با مادرم به سینما میروند و فیلمهای مورد علاقه شان را میبینند، در بقیه موارد فیلمهایی با محتوای طنز و شاد را انتخاب میکنند که من هم بتوانم کمی از دیدن آنها لذت ببرم و احساس خستگی نکنم. کمتر پیش آمده با دوستانم به سینما بروم و همیشه از طرف مدرسه بودهاست. بعضی مواقع فکر میکنم اگر بزرگ شوم انیمیشنهای باحالی میسازم که مناسب نوجوان ها باشد. به نظرم فیلمهای واقعی که این روزها اکران میشود پر از درد، غم و غصه و خشونت است که جذابیتی ندارد، چون هر فیلمی که میبینیم در ذهن ما ثبت میشود، ممکن است به اشتباه الگوبرداری کنیم و رفتار نادرستی از ما سر بزند. هرچند که هم سن و سالهای من فیلمهای ترسناک و پر هیجان را میپسندند».