قرار نیست چون «شکرستان» صرفاً یک محصول وطنی است تماشایش کنیم؛ برنامه وطنی زیاد داریم، برنامه هایی که فقط عنوان یا اسم عوامل شان داخلی است و محتوایش هیچ شباهتی به یک اثر تولید داخل ندارد و تکنیک کار هم که بماند! برای یک برنامه تلویزیونی خوب می توان چند فاکتور در نظر گرفت و اگر بخشی از آن ها را داشت می توان گفت با اثری قابل دفاع مواجهیم که نه تنها ارزش تماشا دارد بلکه می توان تماشای آن را به دیگران هم توصیه کرد، فاکتور هایی مثل:
* سرگرم کننده باشد/ یک برنامه هر قدر هم محتوای خوبی داشته باشد باید سرگرم کننده باشد تا مخاطب را جذب کند و حرف هایش را ولو قطره چکانی به خورد مخاطب بدهد. سرگرم کننده بودن به معنی نازل بودن و توهین به شعور مخاطب نیست. طنز های نود شبی برای جذاب بودن از هر ترفند دم دستی استفاده می کنند.
* طیف گسترده ای از مخاطب را پوشش دهد/ در بین این همه شبکه تلویزیونی هر کسی دوست دارد برنامه مورد علاقه خودش را ببیند یا این که سرش توی لاک خودش باشد. برنامه ای که بتواند طیف وسیع تری از مخاطب را به لحاظ گروه سنی، اجتماعی، فرهنگی و جایگاه طبقاتی پوشش دهد، هم اعضای خانواده ها را دورهم جمع می کندو هم حس بهتری به کلیت جامعه می دهد چون بهانه بیشتری برای آدم ها وجود دارد تا با هم ارتباط برقرار کنند.
* ارجاعات برنامه ملموس باشد/ تکیه کلام ها و ارجاعات متنی و فرامتنی برنامه هر قدر به زندگی مردم جامعه نزدیک تر باشد با آن بیشتر ارتباط برقرار می کنند.
* زبان متفاوتی داشته باشد/ زبان طنز این ظرفیت را دارد تا در یک نمایش کمدی با چیز هایی شوخی کند و نسبت به مسائلی موضع بگیرد و نقد داشته باشد
که در یک برنامه جدی نمی توان به آن ها ورود جدی داشت. هر چند طی سال های اخیر، حتی برنامه های کمدی هم در تلویزیون ما به دلایل زیادی با محدودیت هایی
مواجه شده است.
* محصولات فرهنگی جانبی داشته باشد/ نمی شود از یک طرف فرزندمان را تشویق کنیم برنامه ای با هویت داخلی ببیند و از طرف دیگر وقتی می خواهیم کیف و کفش و دفتر بخریم محصولاتی با تصاویر و نماد هایی از شخصیت های بیگانه برایش تهیه کنیم. شکرستان این قابلیت را دارد که چرخه ارتباط مخاطب کودک و نوجوان را با محصول حفظ کند و محصولات جانبی زیادی هم دارد.
* سرزنده و سرشار از امید باشد/ دهه شصتی ها به خوبی برنامه محله «برو و بیا» و آن شخصیت وحشتناک کرکسی که می خواست بچه ها را به رعایت بهداشت دعوت کند به یاد دارند، فضای خیلی از برنامه های کودک و نوجوان دیروز و امروز خشن و زشت است و امید را از مخاطب می گیرد؛ در مقابل شکرستان پر است از رنگ و نور و شادی.