مازیارحکاک -  در هفته ای که گذشت ماجرای شکایت افشین پیروانی و شلاق خوردن ضیاء عربشاهی (بنا به ادعای خودش) نقل تمام محافل بود؛ البته این ماجرا صرفا یک دعوای حقوقی نبود و با کشیده شدنش به رسانه ها، برگ جدیدی از حاشیه های تلخ در فوتبالمان را رقم زد. حتی عربشاهی که مدعی بود به خاطر مصاحبه علیه پیروانی به 50 ضربه شلاق محکوم شده است و حاضر به پرداخت جریمه نقدی به ازای حکم هم نبود، گفت کاری  می کند پیروانی در ایران نماند! در همین اوضاع و احوال ماجرای شکایت قلعه نویی از کاپیتان سابق تیم ملی دوباره مطرح شد تا جایی که نکونام هم در اینستاگرام پستی جنجالی و عجیب گذاشت و سریعا پاک کرد که بسیاری آن را بی ربط با ماجراهای اخیر نمی دانستند و حتی توهین مسلم به قلعه نویی تلقی کردند. مدت هاست که دیگر بی اخلاقی در فوتبال ما محدود به زد و خورد در زمین، مصاحبه بعد از بازی و فحاشی از روی سکوها نمی شود؛ بلکه دعواهای دنباله دار و اختلاف نظرهای جدی که گاهی ختم به احکام قضایی می شود هم به آن اضافه شده است. جالب این که مورد آخر یعنی شکایت و دادگاه، به جای حل دوستانه اختلاف نظرها، معمولا توسط افرادی انجام می شود که از جایگاه ویژه ای نزد طرفداران برخوردار هستند و گاهی حتی تحصیلات بالایی هم دارند. جریان این ماجراها با ماجرای فساد و بحران های بی شماری که همواره فوتبالمان با آن درگیر است، فرق می کند، چون در مورد فسادهای پشت پرده پای دلال و ... در میان است ؛ اما در مورد این اختلاف نظرهای کش دار دو طرف ماجرا بزرگان فوتبال مملکت هستند و مسئله از جنس مسائل فرهنگی است که همیشه در فوتبالمان مغفول مانده است و معلوم نیست چه کسی برای علاجش اقدام می کند و آیا اصلا کسی وجود دارد که این موضوع دغدغه اش باشد یا نه؟! در سال های اخیر حضور برخی فوتبالی ها در دادگاه و حتی زندان، فوتبال دوستان را رنجیده خاطر کرده است. این موضوع برای نسل جدید فوتبال ایران می تواند به یک ناهنجاری تبدیل شود چرا که  آن ها می بینند که حتی برخی بزرگان این رشته هم کمترین احترامی برای هم قائل نیستند، بنابراین شاید در آینده ای نه چندان دور با پیشی گرفتن همین رویه مدل های جدیدتر و به مراتب بدتری را شاهد باشیم.  به بهانه اتفاقات اخیر مروری داریم بر اختلاف نظر های پر حاشیه در فوتبال کشورمان که قطعا تعدادش خیلی بیشتر از این حرف هاست اما در حد بضاعت صفحه به آن پرداخته ایم. از آنجا که در چنین ماجراهایی گاه نامی از علی دایی، امیر قلعه نویی و محمد مایلی کهن به چشم می خورد به این سه شخصیت به صورت جداگانه پرداخته ایم که البته این به معنای قضاوت در مورد هیچ کدام از این شخصیت ها در ماجرای درگیری دو نفره شان نیست!

سید مصطفی صابری- هنوز سوت شروع بازی زده نشده، بازیکنان دو تیم دست در دست هم وارد زمین می شوند، به سمت نیمکت هم می روند و گل می دهند و گل می گیرند و رخصت می طلبند. بعد هم مدام تکرار می کنند که از تماشاگران می خواهیم فقط تیم های خودشان را تشویق کنند و به داور و بازیکن حریف کاری نداشته باشند. سوت زده می شود و ورق برمی گردد، با اولین اشتباه داور، یا اولین برخورد فیزیکی، لب خوانی بازیکنان نشان می دهد به توصیه های شان خطاب به تماشاگران پایبند نیستند، مشت زدن و یقه گرفتن و فحاشی و... بعد هم خیلی از رفتارهای غلط به پای تعصب به تیم و عشق به هوادارانی که نتیجه می خواهند نوشته می شود، سال بعد اما با کمی تغییر در صفر رقم قرارداد معادله عوض می شود، نه عشق به رنگ پیراهن تیم یاد کسی می ماند نه جدال همیشگی با حریف، اما همه این ها مربوط به بازیکنان نسبتاً معمولی است که انتظار زیادی از آن ها نمی توان داشت. حکایت چهره های شاخص فوتبالی و پیشکسوت متفاوت است. انتظار از آن ها بیشتر است و ادعای خودشان هم بیشتر است و بدتر این که بیشتر هم توی دید هستند و مخاصمه شان هم سر اشتباه داور در اعلام یک اوت نیست، چون آن قدر هم ریشه دار و حیثیتی می شود که با تغییر صفرهای قرارداد امکان فراموش کردنش برای خود اشخاص و هوادارانشان وجود ندارد. اگر دعوای فوتبالیست های معمولی درون زمین به سکوها سرایت می کند اختلاف ریشه دار بزرگان فقط تیفوسی های داخل ورزشگاه و لیدرها را به جان هم نمی اندازد بلکه تبدیل به پدیده ای اجتماعی می شود که همه علاقه مندان به فوتبال و گاهی تمام کسانی را که به نوعی اخبارش را پیگیری می کنند، متاثر می کند. وقتی ملی پوش پیشکسوت یا مربی قدیمی فوتبال به خاطر شکایت فردی کوچک تر از خودش به زندان می افتد و خبرش هم پخش می شود احتمالاً مخاطب این اخبار سر یک دعوای آپارتمانی مفهوم بخشش را در ذهنش مرور نمی کند. وقتی منفعت و مصالح شخصی در رفتار این ورزشکاران که قرار است الگو باشند حرف اول را می زند از نوجوانی که در طول روز ساعت ها فوتبال داخلی و خارجی می بیند نمی توان انتظار داشت که سعه صدر داشته باشد چون فوتبالی ها را در حدی که هستند و جایگاهی که باید به جامعه معرفی نکرده ایم. به هر اتفاقی حول آن ها دامن زده ایم و از این که آن ها مثل آدم های معمولی و حتی بیشتر اشتباه می کنند کمتر گفته ایم. حتماً هر کدام از طرفین اختلاف ها و دعواهایی که در مطلب امروز ذکر خیرشان!! شد دلایلی برای کارشان دارند اما متاسفانه این بزرگان فوتبال بین هدف از رفتار و نتیجه رفتار چندان تعریف و تفکیکی قائل نیستند، هدف هر کسی می تواند دفاع از خودش، از حقش و از حقیقت باشد اما نتیجه رفتارش می تواند نادیده گرفتن خیلی از هنجارهای رایج و لازم جامعه باشد.