شاعری بود به نام «ابودلامه» روزی شعری برای «ابوالعباس» حاکم شهر گفت. ابودلامه در آن شعر از ابوالعباس بسیار تعریف کرده بود. ابوالعباس گفت: «شعر خوبی بود، در عوض آن چه می خواهی؟»  ابودلامه گفت: «ای امیر ! یک سگ شکاری می خواهم.» امیر دستور داد که یک سگ شکاری به او بدهند. ابودلامه گفت: «ای امیر! من مردی شاعرم و نمی توانم پای پیاده به دنبال این سگ بروم، باید اسبی هم داشته باشم.» امیر دستور داد که یک اسب هم به او بدهند. ابودلامه گفت: «ای امیر! اگر من چند شکار به دست بیاورم، نمی توانم آن ها را حمل و نقل کنم.» امیر دستور داد که یک مرد باربر هم به او بدهند. ابودلامه گفت: «این مرد که نمی تواند به تنهایی شکارها را به دوش بکشد.» امیر گفت: «یک شتر هم به او بدهید.» ابودلامه گفت: «وقتی شکاری به دست آورم نمی توانم آن همه گوشت را بدون نان بخورم. باید مزرعه ای داشته باشم تا در آن گندم بکارم و نان به دست بیاورم. » امیر گفت: « دو هزار متر زمین هم به او بدهید، هزار متر آن آباد باشد و هزار متر آن خراب.» ابودلامه گفت: «ای امیر! زمین آباد خوب است و دستتان درد نکند اما زمین خراب به چه درد من می خورد؟! این همه بیابان مال کسی است که بتواند آن را آباد کند. اگر ممکن است به جای آن هزار متر زمین خراب، صد متر از زمینی که خزانه خود را در آن جا ساخته اید به من بدهید.» امیر گفت: «خزانه را خالی کنید و زمین آن جا را به او بدهید.» ابودلامه گفت: « اگر آن جا را خراب کنند که آبادانی اش از بین می رود.» امیر خندید و گفت: « هزار دینار و دو هزار متر زمین آباد به او بدهید!»برگرفته از جوامع الحکایات

با نگاه طنز، زیر هر تصویر، کلمه معناداری نوشتیم. بعدش هر حرف الفبا رو به علامتی تبدیل کردیم. شما بگین کلمات چی هستن! پاسخ رو تا ساعت 23 فقط به خط اختصاصی 300072252 پیامک کنین. جایزه نقدی به قید قرعه برای کسانی واریز می شه که پاسخ صحیح 3مسابقه پیاپی رو فرستاده باشن. پاسخ در ستون «ما و شما»ی بعدی! متن کل پیامک های رسیده در وب سایت!

همیشه به رویش می آوردیم و غر می زدیم که بوی ویکس خانه را برداشته و طفلکی هر بار کودکانه انکار می کرد که ویکس نمی مالد. دزدکی می رفت توی اتاقش و ویکس می مالید به زانوهاش. قوطی لاجوردی رنگ ویکس را زیر لباس ها توی کمدش مخفی می کرد، شبیه شیئی قیمتی، معجونی مخفی و شفابخش. مادربزرگ تا آخرین نفس به جادوی ویکس باور داشت. ما تا آخرین لحظه از بوی ویکس گریزان بودیم و حالا 13 سال است که مادربزرگ دیگر بین ما نیست و خاطره اش ناگهان با بوی خمیردندان برایم زنده شده! با دهن پر از کف رو به روی آینه دستشویی ایستاده ام.  از رایحه تند ویکس انباشته شده ام و به درد فکر می کنم. به پیری. به زوال. به قدرت بوها در زنده کردن مردگان. زنده کردن یادشان و حتی خودشان. دهانم بوی زانو درد می دهد. دندان هایم در کف و حباب گذشته غرق شده اند.

مهدی رجبی

با عرض پوزش از مخاطبان عزیز، به علت بروز مشکلات فنی در سامانه پیامک روزنامه تا زمان صفحه آرایی این صفحه ، پیامک‌های امروز شما به دست ما نرسیده. به امید خدا از فردا ستون «ماوشما» چاپ خواهد شد. از صبر شما متشکریم.