گذر از شاهنامه

گذر از شاهنامه،   درس بهتر زندگی کردن را برایم تداعی کرد؛ از پستی و بلندی‎های زندگی رستم گرفته تا دلاوری‎ها و رشادت‎های گردآفرید. چه اشک‎ها که نریختیم بر سر فراق رستم و سهراب و چه حسرت‎هاکه نخوردیم در پی مرگ سهراب به دست پدر. کیست که طعم اضطراب و ترس را به عینه در هفت‎خوان رستم نچشیده‎باشد و کمال صداقت و آزادگی را در روح این آزادمرد ندیده‎باشد؟ کیست که از بی‎گناهی سیاوش خبر نداشته‎باشد و درعین حال چاره‎ای نیز در گذر او از آتش نبیند؟ چه نفرت‎ها که از ضحاک در جان‎مان شکفت و چه حمایت‎هایی که ازکاوه دادگر در وجودمان تکان نخورد! اما چه باید کرد که شاهنامه نیز باید روزی به پایان رسد و رستم نیز چون هر خلق آفریده‎شده‎ای باید دست وداع با زمین را بالا ببرد و چه درد بزرگی‎ست به قول ماث که رستم، این نمادمردانگی به دست نامردی بمیرد. فردوسی! به راستی که درست نوشتی و در آن زمان جهل‎پرور چه کوشش‎ها نکردی! خداوند روحت را قرین رضایت خود گرداند که زبانم را حفظ کردی و شیرینی غزل‎های حافظ و سخن‎های آشکار سعدی را با تلاش ۳۰ ساله‎ات برایم به ارمغان آوردی.