حدس بزن چی میشه!

یکی از خوبی های بخش آموزشی کشورمان، تنوع و غیرقابل پیش بینی بودن آن است. البته ممکن است در دیگر بخش ها هم این موضوع باشد و هر روز با آن سر و کار داشته باشیم ولی چون بخش آموزش و پرورش و تحصیلات تکمیلی به قشر عظیمی از مردم و جوانان مربوط می شود، بیشتر توی چشم می آید و ما هم از این خصلتش بیشتر لذت می بریم. نمونه اش همین صحبت دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش است که گفته: «دوره دبیرستان شش سال خواهد شد که سه سال آن دوره اول متوسطه و سه سال دیگر دوره دوم متوسطه خواهد بود». چه از این بهتر که تا دانش آموزان می خواهند به یک سیستم آموزشی عادت کنند، مسئولان در حرکتی «طارمی پسند» آن را تغییر می دهند تا برای محصلان و خانواده هایشان عادی و تکراری نشود و نوآوری داشته باشد که حوصله شان سر نرود. (توضیح: قبلا نام این مدل حرکت ها «رونالدینهویی» بود که به این طرف نگاه می کردند و توپ را به آن طرف می زدند. ولی الان برای بومی سازی از این لقب «طارمی پسند» استفاده می کنیم که به این طرف نگاه می کنند و به همین طرف هم شوت می کنند ولی توپ به آن یکی طرف می رود!)
از ذکر خیر سیستم آموزشی مان دور نشویم، خلاصه دانش آموزان شب کیف و کوله شان را حاضر می کنند و می خوابند به این امید که فردا بروند سر کلاس پیش دانشگاهی بنشینند، ولی صبح که بیدار می شوند می بینند به جای پیش، باید بروند دوره فلان متوسطه یا چهار سال شبانه روز درس می خوانند و توی سر خودشان و کتاب و جزوه هایشان می زنند و کار به فروش کلیه و کبد و پانکراس پدر و مادر برای تامین هزینه کلاس کنکور می کشد، آن وقت، شب می خوابند و صبح هنوز بیدار نشده، توی خواب صدای گوشی می آید که همکلاسی شان پیغام می دهد کنکور حذف شد، راحت بخواب و اصلا بیدار نشو!
کلا این روش برای تمام مسائل مناسب است. از افتتاح حساب در موسسه های مالی گرفته که از سرنوشت دو دقیقه بعدشان خبری نداریم تا پرداخت اقساط مسکن فلان که بعد از سال ها هنوز در حد سفت کاری مانده است، آخرش هم باید در حیاط همان مسکن چادر بزنیم و از این تنوع و غیرقابل پیش بینی بودن زندگی مان لذت ببریم!
علیرضا کاردار