معاون رئیس‌جمهور در امور زنان: ۹۸ درصد کودکان باسواد هستند 

2 درصد دیگر کودکان: ما هم هنوز زبون باز نکردیم!

 

نامه خداحافظی جواد نکونام: هوادار بداند رقیب استقلال در درون استقلال است

هواداران: رقیب رو که خبر نداریم ولی مایه خونه‌خرابی تیم، درون استقلال بود که ایشالا بره!

 

مشاور مدیرعامل شرکت فرودگاه‌های کشور: ساخت و ساز فرودگاه جدید در کشور ممنوع است

مسافران: ای بابا پس ما کجا منتظر تاخیر و کنسلی پروازها باشیم؟!

 

نماینده آمل در مجلس: انبارهای کشاورزان و شالیکوب‌های ما پر از برنج کیفی است اما کسی نیست بخرد

مردم: ما هستیم بخریم ولی پولش نیست!

 

 روغن داغ هم خیلی باهوشه؛ قشنگ و با دقت می‌پره توی چشم آدم.

 

 پشت هر ضدحال بزرگی یک آنلاین‌شاپ خوب اما گرونه.

 

من این قابلیت رو دارم که برای خرید شلواری که لازم دارم برم خرید؛ بعد برای شلواری که نخریدم و هنوز تو ذهنمه یک کفش بخرم و... 

 

 بیشتر لباس‌های تو کمدم از ایناست که میگم باشه وقتی لاغر شدم می‌پوشمش.

بعد از مدت مدیدی گفتم فوتبال داخلی نگاه کنم، خوشبختانه نور ورزشگاه این‌بار اون‌قدری بود که بشه توپ رو پیدا کرد؛ پشه‌ها هم جلوی نورافکن کله معلق نمی‌زدن؛ اما به محض این‌که بازی شروع شد اولین مصدوم خورد زمین و کله‌اش از چند ناحیه مثل گوجه‌فرنگی که تحت فشار باشه و بترکه، پر از خون شد. گفتیم این یکی به‌خیر گذشت؛ هنوز تیم‌ها درست و حسابی موقعیتی ایجاد نکرده بودن که همون قبلی دوباره خون‌ریزی کرد و کلاً کله‌اش مثل کلاه‌قرمزی قرمز بود. بین دو نیمه دیدن دیگه خونی در بدنش نمونده، تعویضش کردن تا این‌که نیمه دوم از آسمون بطری آب روی سر بازیکن‌ها فرود می‌اومد. اما عجیب این‌که یکی از تماشاگرها که متاسفانه می‌خواست بازیکن حریف رو بزنه تیرش خطا رفت و کله یکی دیگه شکست. یعنی بازیکن‌ها به‌جای فوتبال، اگه تو فیلم‌های بروس‌لی بازی می‌کردن امکان سالم موندن‌شون بیشتر بود. خلاصه کله این یکی رو هم بانداژ کردن و درحالی که کمک‌های اولیه و ثانویه در شهر محل برگزاری بازی باقی نمونده بود؛ همون طفلکی این‌بار از ناحیه بینی مصدوم شد و پزشک تیم اومد سه متر پارچه فرو کرد تو بینی بنده‌خدا. یعنی به محض این‌که داور سوت پایان رو زد من با خوشحالی پریدم هوا؛ چون هر لحظه ممکن بود مصدوم بعدی یکی از تماشاگران پشت تلویزیون باشه.