چند روزی است که فیلم «بی‌رویا» وارد چرخه اکران آنلاین در پلتفرم‌های نمایش خانگی شده؛ فیلم داستان زن جوانی به نام رویا با بازی طناز طباطبایی است. رویا همراه همسرش بابک قصد مهاجرت به دانمارک را دارد. اما ناگهان دختر جوانی که حافظه‌اش را از دست داده است سر راه رویا قرار می‌گیرد. رویا به رغم مشغله‌های زیاد تصمیم می‌گیرد به آن دختر کمک کند؛ او دختر را زیبا صدا می‌زند. با عمل جراحی که روی چشم رویا انجام می‌شود ناگهان همه چیز تغییر می‌کند و رؤیا متوجه رفتارهای عجیب بابک و زیبا می شود و در نهایت مشخص می‌شود رویا در حقیقت زیباست و با بحران جدی هویت مواجه است. هرچند فرضیه‌هایی وجود دارد که فیلم راوی داستانی درباره جهان‌های موازی و تلاقی آن‌ها بوده، اما چون داده‌های فیلم بیشتر روی اختلال شخصیتی نقش اصلی تاکید دارد، ما در این مطلب فیلم را از جنبه سندروم مسخ شخصیت بررسی می‌کنیم تا بدانیم شخصیت اصلی این فیلم درگیر چه چالش‌های روحی بوده است. اگر درک رفتار شخصیت اصلی و پایان فیلم برای‌تان دشوار بود، با ما همراه باشید  .

   اختلال مسخ شخصیت چیست؟
اختلال مسخ شخصیت و مسخ واقعیت (گسست از خویشتن و گسست از واقعیت) که گاهی‌اوقات به آن سندروم شخصیت‌زدایی یا زوال شخصیت هم گفته می‌شود، یک اختلال روانی است که می‌تواند باعث شود شما به صورت دوره‌ای یا پی‌در‌پی حس کنید که خارج از بدن خود قرار دارید. یا این که اتفاقاتی که در اطراف شما می‌افتد، واقعی نیست. اگرچه این اختلال به عنوان یک بیماری واحد در نظر گرفته می‌شود (یعنی مسخ شخصیت و واقعیت هر دو یک اختلال هستند) اما دارای دو جنبه متمایز است که ممکن است در یک شخص وجود داشته باشد یا خیر.
   علایم اختلال مسخ شخصیت و واقعیت
مسخ یا گسست شخصیت به معنای جداشدن از خود است، گویی که در حال تماشای زندگی خود از حاشیه هستید یا خود را در صحنه یک فیلم مشاهده می‌کنید. علایم این اختلال می‌تواند شامل این موارد باشد:
1-الکسی تایمیا (نارسایی هیجانی) یا ناتوانی در تشخیص یا توصیف هیجانات خود
2- احساس بی‌حسی موضعی
3- احساس رباتیک بودن یا ناتوانی در کنترل گفتار یا حرکت
4- احساس ارتباط نداشتن با بدن، ذهن، احساسات یا حواس
5- ناتوانی در ارتباط دادن احساسات به خاطرات یا به اصطلاح مالکیت داشتن بر خاطرات به عنوان تجربه‌هایی که برای شما اتفاق افتاده است.
6- احساس تحریف بدن و اندام (انگار که اندام‌هایتان بزرگ یا کوچک شده‌اند)
7- این حس که سر شما در پنبه پیچیده شده است.
   عواقب ابتلا به مسخ واقعیت
مسخ یا گسست از واقعیت به معنی احساس جداشدن از محیط پیرامون و اشیا و افراد موجود در آن است. در این حالت ممکن است جهان اطراف‌تان تحریف شده و غیرواقعی به نظر برسد، گویی که شما آن را از ورای یک حایل مشاهده می‌کنید. یا انگار یک دیوار شیشه‌ای شما را از اطرافیان‌تان جدا می‌کند. این جنبه از گسست می‌تواند باعث ایجاد تحریف در بینایی و سایر حواس هم بشود. در این حالت  فاصله و اندازه یا شکل اشیا ممکن است تحریف شود. ممکن است از محیط پیرامونی خود آگاهی بیشتری داشته باشید. به ‌نظر می‌رسد وقایع اخیر در گذشته‌های دور اتفاق افتاده باشد. محیط ممکن است مبهم، بی‌رنگ، دو بعدی، غیرواقعی یا بزرگ‌تر از اندازه واقعی یا به‌صورت کارتونی به نظر برسد.
   زنان بیشتر از مردان در خطر ابتلا به این اختلال
دوره‌های اختلال مسخ شخصیت یا واقعیت می‌تواند ساعت‌ها، روزها، هفته‌ها یا حتی ماه‌ها ادامه داشته باشد. برای بعضی از افراد چنین اپیزودهایی مزمن شده و به نوعی احساس گنگی تبدیل می‌شوند که به صورت دوره‌ای تشدید یا تخفیف می‌یابد. برخلاف سایر اختلالات روانی، افراد مبتلا به این اختلال می‌دانند که تجربیات آن‌ها واقعی نیست. این مسئله می‌تواند باعث شود آن‌ها نگران سلامت روانی خود باشند. همچنین برخی از افراد بیش از دیگران در معرض اختلالات روانی هستند. به عنوان مثال زنان بیش از مردان دچار افسردگی، اختلال مسخ واقعیت و شخصیت یا انواع دیگر به هم ریختگی ذهنی می‌شوند.
   عوامل مبتلا شدن به مسخ شخصیت
استرس، اضطراب و افسردگی شدید عامل اصلی ایجاد گسست شخصیت است. کمبود خواب یا زندگی در محیط‌های دارای عوامل محرک زیاد هم می‌تواند علایم را بدتر کند. در بیشتر موارد میزان استرسی که موجب بروز علایم اختلال گسست شخصیت یا واقعیت در بیماران مبتلا به این اختلال می‌شود نسبتاً جزئی و حتی برای افراد عادی قابل چشم‌پوشی است. اغلب، افراد مبتلا به این اختلال در گذشته آسیب‌های جدی را تجربه کرده‌اند، از جمله بدرفتاری یا سوءاستفاده احساسی یا جسمی در کودکی، مرگ غیرمنتظره یکی از عزیزان، خشونت خانگی، سابقه استفاده تفریحی از مواد مخدر که می‌تواند باعث به وجود آمدن شخصیت‌های غیرواقعی در فرد شود، تمایل ذاتی به اجتناب یا انکار موقعیت‌های دشوار یا مشکل در سازگاری با شرایط سخت و....
   درمان این اختلال
هدف درمان این اختلال، مقابله با عوامل استرس‌زاست که باعث ایجاد علایم می‌شوند. بنابراین روش درمانی این اختلال اغلب شامل ترکیبی از این موارد است: روان‌درمانی، درمان شناختی-رفتاری، درمان دیالکتیکی-رفتاری، حساسیت‌زدایی، خانواده درمانی و تجویز دارو.

دو دخترعمو داشتم که از بچگی با هم بزرگ شدیم. البته من الان 19 ساله‌ام و از هر دوی آن‌ها بزرگ‌تر بودم. یکی از دخترعموهایم چندماه پیش فوت کرد و همه ما را در شوک فروبرد. دخترعموی دیگرم 14 سال دارد. بعد از آن اتفاق حال او هم خوب نیست. دختر پرانرژی بود اما الان انگار از زندگی سیر شده و حوصله هیچ کاری را ندارد. کاری از دست من برمی‌آید؟

مخاطب‌گرامی، این‌که به فکر دخترعموی‌تان و شرایط نامناسب روحی او هستید، تحسین‌برانگیز است. در خصوص بحث سوگ و غم‌دیدگی، افراد بسته به عوامل مختلفی چون سن، میزان صمیمیت با فرد از دست‌رفته، میزان دریافت حمایت از سمت دیگر اعضای خانواده، ناگهانی بودن یا قابل پیش‌بینی بودن مرگ متوفی و... واکنش نشان می‌دهند و زمان داغدیدگی به طور معمول تا شش ماه طبیعی است. این که گفته‌اید از بچگی با هم بزرگ شده‌اید یعنی که رابطه نزدیکی با وی دارید و می‌توانید نقش موثری در سوگواری او داشته باشید. و اما چند توصیه به شما:
   خاطرات دخترعموی‌تان را بشنوید
بهتر است هرچند وقت یک‎بار به دیدن او بروید و به مرور خاطرات خواهر فوت‌شده ایشان و بازگویی آن‌ها بپردازید. همچنین سعی کنید مشارکت دختر عموی‌‌تان را در بیان و ابراز احساسات داشته باشید تا تخلیه احساسات صورت گیرد و به لحاظ ذهنی ایشان کم‌کم درک کند که راه ارتباطی با خواهر از دست‌رفته‌اش همین مرور خاطرات است.
   با هم بر سر مزار دخترعموی‌تان بروید
هر از گاهی با هم بر سر مزار مرحوم بروید و بگذارید دختر عموی‌تان تنها دقایقی در این موقعیت باشد تا دل‌گفته‌هایش را با او بگوید و به نوعی خداحافظی کند و بداند موعد ارتباط احساسی با فرد از دست‌رفته مثلا آخر هفته‌ها و بر سر مزار یا مرور خاطرات است. در این واکنش‌ها شما به دخترعموی‌تان کمک می‌کنید تا به شکل سازگارانه‌ای با از دست‌دادن خواهرش کنار بیاید و نوع رابطه‌اش از شکل دیدار هر روز و ارتباط مستقیم با خواهرش در زمان حیات، به مرور خاطرات و پذیرش نبودن وی باشد که باید با همراهی شما برای ایشان جا بیفتد.
   کمک کنید تا زندگی را از سربگیرد
شما به عنوان یک همراه به دخترعموی‌تان کمک کنید تا زندگی را از سر بگیرد و به فعالیت‌های تحصیلی خود ادامه دهد. درباره واکنش‌های داغدیدگی در سن و سال دخترعموی‌تان بدانید اولین آن‌ها واکنش تحصیلی به مرگ معرفی شده است. واکنش‌هایی که در محیط مدرسه معمولا نشان داده می‌شوند، تمرکز نداشتن، کاهش نمرات کلاسی، کاهش حافظه، خیال‌بافی‌های بیشتر از حد معمول و... را دربرمی‌گیرد. کودکان و نوجوانانی که با یک فقدان ناگهانی مانند مرگ در حال کنار آمدن هستند، ممکن است انگیزه انجام فعالیت‌های ورزشی، شرکت در گروه‌های اجتماعی یا تکالیف مدرسه را نداشته باشند و از لحاظ هیجانی فاصله بگیرند یا واکنش‌های اضطراب‌زا و پرخاشگرانه بیشتری نسبت به گذشته از خود نشان دهند. اگرچه بسیاری از نشانه‌هایی که بلافاصله پس از مرگ عزیزان پدید می‌آیند، ۶ تا ۱۲ ماه بعد از واقعه به تدریج کاهش می‌یابند ولی مشکلات برخی از افراد ادامه دارد که نیازمند مداخلات بالینی است. بنابراین در صورت طولانی‌تر شدن و گذشت 6 ماه تا یک سال و طبیعی نشدن رفتارهایش، حتما از روان‌شناس کمک بگیرید تا به او در سوگواری به‎هنجار کمک کند.

راه ارتباطی با زندگی سلام                                                                                پیامک 2000999  و تلگرام 09354394576

*پسر من کلاس دوم است ولی مدتی است می‌گوید نمی‌خواهم به مدرسه بروم. با این که سال پیش در مدرسه و کلاس خوبی بود ولی گویا تابستان خیلی به او خوش گذشته. خوب شد این مطلب را درباره فرار بچه‌ها از مدرسه رفتن منتشر کردید.
*در صفحه آشپزی روش درست کردن دسر را بیشتر یاد بدهید. با تشکر
*کاش درباره بچه‌هایی که به طور افراطی دوست دارند به مدرسه بروند هم بنویسید. فرزندم ما را کلافه کرده ازبس می‌پرسد کی مدرسه‌ها باز می‌شود؟  ثریایی
*چند تا از ویتامین‌ها و داروهای مکملی که سالمندان باید آن‌ها را مصرف کنند، معرفی کنید.
*به عنوان یک فرد کوچک، از همشهریان و هموطنانم استدعا می‌کنم که در مصرف آب صرفه‌جویی کنند. نگوییم حالا که تابستان تمام شد، می‌توانیم باز شیر آب را باز بگذاریم. آب اگر تمام بشود دیگر هیچ‌جور جبران نمی‌شود.
*التماس دعای مخصوص دارم از همه خوانندگان روزنامه در این روزهای آخر ماه صفر.  شفیعیان

نتایج یک پژوهش روی 5/6 میلیون جوان برای کشف رابطه میان مشکلات سلامت ‌روان با خطر حمله قلبی
 چه می‌گوید؟

پژوهشی جدید نشان داده است که درگیر بودن با اختلالات روانی مثل افسردگی می‌تواند خطر بروز مشکلات قلبی و سکته را افزایش دهد. مطالعه‌ای تازه نشان داده است که برخی از مشکلات مربوط به سلامت ‌روان می‌تواند خطر حمله قلبی یا سکته را حدود سه ‌برابر در جوانان افزایش دهد. این تحقیق که بین 5/6 میلیون نفر انجام شده ، می‌گوید نتوانسته است رابطه مستقیمی میان مشکلات قلبی و رفتارهای سبک ‌زندگی پیدا کند، اما بیماری‌های روانی را به‌عنوان یک عامل اثرگذار تشخیص داده است.
  58 درصد مبتلایان به اختلالات روانی
در معرض حمله قلبی
محققان این پژوهش با بررسی اطلاعات مربوط به بیش از 5/6 میلیون جوان ۲۰ تا ۳۹ سال در حد فاصل سال‌های ۲۰۰۹ تا 2022 در کره‌جنوبی، دریافته‌اند که درگیر بودن با اختلال‌های روانی می‌تواند خطر حمله یا سکته قلبی را در جوانان سه ‌برابر کند. نکته جالب این جاست که هیچ‌کدام از نمونه‌ها از قبل سابقه حمله یا سکته قلبی نداشتند. پژوهشگران در این مطالعه رابطه میان اختلال‌های روانی با آنفارکتوس میوکارد (حمله قلبی) و سکته ایسکمیک را بررسی کردند که رایج‌ترین نوع سکته است و با بروز لخته خونی در مغز همراه می‌شود. محققان می‌گویند، حدود ۱۳ درصد از شرکت‌کنندگان در مطالعه حداقل یک اختلال روانی داشتند و از این میان، نیمی از آن‌ها دچار اضطراب بودند. بیش از یک‌پنجم شرکت‌کنندگان با افسردگی و یک‌پنجم با بی‌خوابی درگیر بودند. بقیه از شکلی از اختلال روان‌تنی، اختلال سوءمصرف مواد، اختلال دوقطبی، شیزوفرنی، اختلال‌های خوردن، اختلال‌های شخصیتی و اختلال استرس پس از حادثه (PTSD) رنج می‌بردند. درنهایت مشخص شد افراد مبتلا به اختلالات روانی ۵۸ درصد بیشتر از کسانی که مشکل روانی نداشتند، در معرض خطر آنفارکتوس میوکارد و ۴۲ درصد بیشتر در معرض خطر سکته قلبی قرار می‌گرفتند.
   رایج‌ شدن مشکلات روان شناسانه در جوانان
پروفسور «یو-کیون چوی»، از دانشکده پزشکی دانشگاه ملی سئول می‌گوید: «مشکلات روان شناسانه در جوانان رایج‌ است و پیوند قدرتمندی با سلامت قلب و عروق دارد. این یافته‌ها نشان می‌دهد این افراد باید تحت چکاپ‌های منظم قرار بگیرند و درصورت نیاز برای پیشگیری از آنفارکتوس میوکارد یا سکته، دارو مصرف کنند و از روان شناس‌ها کمک بگیرند.» نتایج این پژوهش در مجله European Society of Cardiology منتشر شده است.
منبع: دیجیاتو