مهاجم جدید سرخ‌پوشان که طرفداران این تیم، امید زیادی به درخشش و گلزنی‌اش در لیگ‌برتر و جام باشگاه‌های آسیا دارند، مسیر متفاوتی را تا امروز طی کرده است. او بعد از حضور در لیگ های کره‌جنوبی، ایسلند، اوکراین و مجارستان سرانجام در آستانه جام ملت‌های آسیا تصمیم گرفت بعد از ۷ سال بار دیگر به ایران و پرسپولیس بازگردد. جالب است بدانید که مهاجم ۲۷ ساله سرخ‌پوشان در لیگ بیست‌و‌سوم و در سایت معتبر ترانسفرمارکت، ۷۵۰ هزار دلار ارزش‌گذاری شده و بعد از کنعانی زادگان، مهرداد محمدی، ترابی، نورافکن، مغانلو و... در رده نهم بازیکنان گران لیگ‌برتر به حساب می‌آید. او به تازگی در مصاحبه‌ای از نقش پدرش در این مسیر گفته که برای خانواده‌های ضعیف از لحاظ مالی، نکات درس‌آموزی دارد.

    پدرم با بنایی، مسیر موفقیتم را هموار کرد
«شهاب زاهدی» در این گفت‌و‌گو که در شبکه‌های اجتماعی هم پربازدید شده، می‌گوید: «بابام خیلی فوتبال‌دوست بود و خیلی هم تلاش می‌کرد تا علاقه‌اش به فوتبال باعث بشه در این رشته به جایگاهی برسه اما به‌خاطر شرایط خانوادگی‌اش، از این مسیر خیلی دور شد ولی این علاقه‌اش به صورت ژنتیکی به من منتقل شد و مسیری که پدرم هموار کرد و فداکاری‌های مادرم   باعث شد تا بتوانم به جامعه فوتبال در کشور اضافه شوم. پدرم بنا بود و من خودم هم تا 16 یا 17 سالگی همزمان با درس و فوتبال با او کار می‌کردم. آن زمان می‌خواستم درآمدی برای خودم داشته باشم تا حداقل برای رفتن سر تمرین و... راحت‌تر باشم».
  3 نوع  از  واکنش خانواده‌ها به مشکلات اقتصادی
یکی از موضوعات مهم هنگام مواجهه با پدیده‌هایی مانند فقر یا مشکلات اقتصادی، سازوکار کنار آمدن با آن است. اصولا انسان‌هایی که در خانواده‌‌هایی با مشکلات اقتصادی به دنیا می‌آیند به سه   شیوه   با  این وضعیت برخورد می کنند:
 دسته اول با درک این شرایط که اوضاع مالی در حالت دلخواه قرار ندارد، تسلیم شرایط می‌شوند و خود را جزئی از این تقدیر ناخواسته می‌دانند بنابراین برای تغییر آن هیچ تلاشی نمی‌کنند و در چرخه تکرار فرو می‌روند و می‌پذیرند که قرار نیست تغییری در آن ایجاد شود.
  گروه دیگر از سازوکار جبران افراطی استفاده می‌کنند. به این معنی که به شدت برای تغییر آن تلاش می‌کنند، یعنی خیلی خوب درس می‌خوانند یا از همان سن کم شروع به کار و برای خود درآمدزایی می‌کنند.
  دسته سوم متاسفانه  از سازوکار اجتناب   استفاده می‌کنند،  یعنی ترجیح می‌دهند که خیلی به این موضوع فکر نکنند و خود را با موادمخدر، الکل، وقت‌گذرانی بیهوده با دوستان یا اشتباهات پرآسیب دیگر مشغول می‌کنند تا بهانه‌ای برای فکر کردن به این مسئله پیدا نکنند.
  رفتار اصولی والدین درگیر مشکلات اقتصادی
 با نوجوان‌شان
حال به‌عنوان خانواده‌ای که در این شرایط به سر می‌برد و فرزند نوجوان دارد، چه باید کرد؟ باید از همان ابتدا برای بچه‌ها جا بیندازید که این وضعیت فعلی قرار نیست سرنوشت تمام عمر آن‌ها را تعیین کند. هیچ گاه خود را قربانی شرایط معرفی نکنید. اگر در گذشته اشتباهات یا قصوری داشته‌اید که به این شرایط بد دامن زده است، نه با جزئیات کامل ولی تا حدی برای بچه‌ها تعریف کنید تا آن‌ها هم بدانند که امکان تغییر شرایط حتی برای شما هم وجود داشته است. البته توجه داشته باشید که قرار نیست این به خودسرزنشی یا قضاوت از سمت بچه‌ها منجر شود. متاسفانه تعداد زیادی از خانواده‌ها به شدت خود را قربانی شرایط و تقدیر معرفی و به شیوه تسلیم با این سبک زندگی برخورد می‌کنند و در نتیجه فرزندان هم به این نتیجه می‌رسند که امکان تغییر شرایط غیرممکن است. نکته مهم این است که فرزند شما زاویه دید متفاوت‌تری پیدا کند و مثال‌های بیشتری از افرادی را ببیند که با وجود شرایط بد، توانسته‌اند خود را از آن شرایط بیرون بکشند.
  غفلت جوانان از اهمیت پشتکار و یادگیری مهارت
نکته بعدی این که نسل جوان، بیشتر به دنبال این هستند که با کمترین تلاش و پشتکار به خواسته‌های خود برسند، در نتیجه برای شروع کار اقدام نمی‌کنند یا مرتب از این شاخه به آن شاخه می‌پرند در حالی‌که رمز موفقیت فارغ از نوع کار، داشتن پشتکار و به‌دست آوردن مهارت است. این می‌تواند از یک گچکاری تا رشته ورزشی متفاوت باشد. انتظار بازدهی مالی سریع باعث می‌شود به  سرعت  دست از کار بکشیم و کار دیگری را شروع کنیم. در حالی‌که تحمل سختی بیشتر برای یک دوره موقتی می‌تواند در آینده سود مالی بیشتری را تضمین کند، به همین دلیل بسیاری از مدیران موفق یا افراد مشهور در زمینه ورزش و هنر، سال‌ها به سختی کار کرده یا درس خوانده و در نهایت توانسته‌اند شرایط ایده‌آل خود را  ایجاد کنند.

 شیوه دولت هنگ‌کنگ برای کاهش افراد سیگاری‌ در کشورش، جنجال‌برانگیز شده و واکنش‌های متفاوتی در پی داشته است. گفته می‌شود دولت هنگ‌کنگ از مردم خواسته هرجایی که یک نفر را دیدند که سیگار می‌کشد، همگی با هم به صورت او زُل بزنند و سرشان را به نشانه تاسف تکان بدهند تا افراد سیگاری شرمگین شوند و سیگار را ترک کنند، اما آیا این روش، مثمر است؟
 

   ضرورت مخالف بودن بیشتر افراد جامعه با سیگار
اولا تاثیرگذاری این که همه افراد زل بزنند تا فرد سیگاری بابت رفتارش احساس شرم کند، در هر فرهنگ و محیط اجتماعی با دیگری فرق می‌کند. اصلی‌ترین لازمه‌اش هم این است که همه افراد آن جامعه، این رفتار یعنی سیگار کشیدن را یک رفتار غلط بدانند. می‌دانیم که در یک سری کشورها، سیگار کشیدن جزو یکی از حقوق شهروندی محسوب می‌شود و آحاد جامعه چنین نظری ندارند که ناهنجار است. بنابراین برای اجرایی کردن چنین طرحی در قدم اول باید حداقل بیشتر افراد جامعه چنین نگاهی را به سیگار داشته باشند که ما آماری از این ماجرا در هنگ‌کنگ نداریم.
   برای پیشگیری خوب است اما ترک، نه
نکته‌ای که در این مسئله مهم‌تر است، این است که چنین رفتاری یعنی زل زدن به سیگاری‌ها در کوتاه‌مدت برای ترک سیگار موثر نیست. البته برای پیشگیری از این که یک فرد سیگاری بشود، موثر است. وقتی فردی می‌بیند افراد جامعه به او زل ‌می‌زنند، به‌خصوص اگر کودک یا نوجوانی این صحنه را ببیند، متوجه می‌شود که این کار از نظر افراد جامعه ناپسند است. افراد در این رده سنی به دنبال کسب تایید نظر دیگران هستند و این رفتار در تضاد با تاییدطلبی است بنابراین در پیشگیری از سیگار کشیدن و اعتیاد قطعا موثر است، اما این که کسی به خاطر چنین رفتاری از طرف دیگران، سیگار را ترک کند، دور از انتظار است و تاثیر آن زیاد نیست.
   به شیوه‌های موثرتر هم باید فکر کرد
دولت‌ها در بحث سیگار در جهان چون درآمدزایی دارد، به سراغ شیوه های کارآمدتر نمی‌روند. فرض کنید که دسترسی به سیگار سخت باشد یا در مغازه‌ها قابل رویت نباشد و...، این خودش تاثیرگذارتر است. به‌طور کلی هرقدر بتوانیم استعمال سیگار را به  فضای‌مخفی بکشانیم ، احتمال این که افراد بیشتری درگیر بشوند، کمتر می‌شود. دیدن سیگار کشیدن یک نفر در انظار عمومی، این رفتار را رایج می‌کند. همچنین وقتی کسی در حال ترک سیگار است اما در مکان‌های عمومی سیگاری‌های زیادی را می‌بیند، ترک‌کردن برایش سخت می‌شود و این رفتار یعنی زل زدن به سیگاری‌ها می‌تواند به افرادی که در حال ترک هستند، کمک کند.
   این آسیب اش هم قابل‌تامل است
این نکته را هم در انتها بگویم که این زل‌زدن، می‌تواند یک آسیب هم داشته  باشد، این که کنجکاوی یک سری از نوجوان‌ها را بیشتر کند که این سیگار چیست که توجه همه را جلب می‌کند، این موضوع ممکن است بخشی از آسیب این ماجرا باشد اما نمی‌توان به خاطر این آسیب از مزایای آن گذشت. یک تئوری علمی هم که از این طرح حمایت می‌کند، همان از بین بردن محرک‌های پیشایند است که اگر نوجوان و جوان این صحنه‌های سیگار کشیدن را کمتر ببیند، احتمال سیگاری‌شدنش کمتر خواهد شد.

پژوهشگران دریافته‌اند کم‌محلی کردن به شریک زندگی درنتیجه‌ نگاه کردن به تلفن همراه، نتایج زیانباری را برای زندگی زوج ها  به همراه دارد. امروزه با فراگیر شدن تلفن‌های همراه، نگاه کردن به صفحه نمایش گوشی هوشمند و احیانا خواندن پیام‌ها یا پست‌های شبکه‌‌های اجتماعی به عادتی رایج برای بسیاری از افراد تبدیل شده است، اما  محققان می‌گویند این عادت می‌تواند نتایجی زیان‌آور برای زندگی مشترک در پی داشته باشد. در ادامه به پیامدهای این موضوع اشاره می‌کنیم:
 

 کاهش رضایت از زندگی مشترک  |  به‌گزارش «یورو نیوز» یافته‌های یک تحقیق که در ترکیه انجام شده است نشان می‌دهد، زوج‌های متاهلی که به طور منظم درگیر نگاه کردن به موبایل‌هایشان هستند، نسبت به زوج‌هایی که این کار را نمی‌کنند، رضایت کمتری از ازدواج خود دارند. اختراع تلفن‌های هوشمند منجر به ظهور رفتارهایی شده است که قبلاً در نژاد بشر سابقه نداشته است. برای مثال در تاریخچه حضور انسان در کره زمین هرگز گزارش نشده بود که عموم مردم این چنین همواره به یک دستگاه خارجی چسبیده باشند.
  انزوای بیشتر | جامعه‌شناسان پیشتر دریافته بودند که به وجود آمدن این عادت نوین، باعث ایجاد تغییرات در رفتار انسان‌ها شده است. با وجود گوشی‌های همراه، برخی از مردم کمتر احساس تنهایی می‌کنند چرا که همیشه «وصل هستند»، در حالی که بقیه بیشتر احساس انزوا می‌کنند زیرا به نظر می‌رسد هیچ‌وقت به طور مستقیم با کسی در ارتباط نیستند. در سال‌های اخیر یک واژه جدید نیز برای توصیف حالات تازه درباره استفاده از تلفن همراه ابداع شده است. کلمه «فوبینگ» یا «کم‌محلی کردن به خاطر گوشی همراه» (که در انگلیسی از ترکیب دو واژه phone و snubbing ساخته شده است) حالتی را توصیف می‌کند که در آن یک فرد صحبت خود با دیگران را قطع می‌کند تا به صفحه گوشی همراه خود نگاه کند یا پیامکی را جواب دهد.
 نادیده گرفته شدن |   محققان روی  ۷۱۲ زوج متشکل از زن و مرد که میانگین سنی ۳۷ سال داشتند، تحقیق کردند. آنان دریافتند زوج‌هایی که در خانه خود بیشتر شاهد «فوبینگ» بودند، رضایت کمتری از زندگی متاهلی خود داشتند. پژوهشگران می‌گویند چنین یافته‌ای منطقی است چرا که افراد معمولاً وقتی نادیده گرفته می‌‌شوند، واکنش خوبی نشان نمی‌دهند. به گفته آنان این مشکل البته راه چاره آسانی دارد: زوج‌های متاهل می‌توانند سعی کنند تلفن‌های خود را بیشتر خاموش نگه دارند یا حداقل کمتر آن‌ها را در دست بگیرند.

دختری 28 ساله هستم و 2 سال است که مدیر بخش مالی شرکت‌مان هستم. به تازگی تعدادی از کارکنان و نیروهای زیردستم در نامه‌ای به مدیر شرکت نوشتند که من دچار اختلال دوقطبی هستم و رفتارهای خوبی با آن‌ها ندارم! تا امروز اصلا اسم این اختلال را نشنیده بودم. مدیرمان گفته باید به یک روان‌شناس مراجعه کنم تا او نظر بدهد. نظر شما چیست و می‌شود از علایم اصلی این اختلال بگویید؟

مخاطب گرامی، درباره سوال شما دو نکته مهم وجود دارد. اولین و مهم‌ترین آن‌ها استفاده از اصطلاحات و اسامی اختلالات روان شناختی برای برچسب زدن و تخریب دیگران است. معنی عام کلمات با معنی تخصصی آن‌ها بسیار متفاوت است. بیشتر کسانی که از کلمات و برچسب‌هایی چون دوقطبی، افسرده و... برای دیگران استفاده می‌کنند حتی معنی تخصصی آن‌ها را نمی‌دانند. در این حالت متاسفانه انگ اجتماعی مشکلات روان شناختی مدنظر است. در واقع با برچسب دیوانه می‌خواهند رقیب را از میدان به در کنند.
   باورهای اشتباه درباره اختلال دوقطبی
بخش دوم درباره خود اختلال دوقطبی است. اختلال دوقطبی از دو مرحله افسردگی شدید و در مقابل آن، شیدایی تشکیل شده است. در مرحله شیدایی فرد کم‌خواب یا بی‌خواب می‌شود. ممکن است دچار توهم مثل دیدن یا شنیدن چیزهایی شود که وجود ندارند. فعالیت فیزیکی شدید و هیجان طلبی زیاد دارد. در مقابل در مرحله  افسردگی، دچار افسردگی شدید می‌شود. معمولا چرخش قطب‌ها چند ماهی طول می‌کشد و این گونه نیست که برخلاف باور اشتباه و رایج، یک روز در مرحله افسردگی و فردا در مرحله شیدایی باشد.
  مدیرتان باید این نکات را بداند
آن چه در میان مردم دو قطبی نام گرفته، تغییر خلق است. کسی که یک روز شاد و پرانرژی و روز بعد بداخلاق و بی‌حوصله است، برچسب دو قطبی می‌خورد، در حالی که اختلال دو قطبی واقعی جزو اختلالات شدید محسوب می‌شود که بعید است کسی با داشتن آن و بدون مصرف دارو بتواند شغل خود را انجام دهد، به خصوص مشاغل پر جزئیاتی مثل امور مالی و حسابداری که دقت و تمرکز فراوان لازم دارند. متاسفانه تا زمانی که مشکلات سلامت‌روان دارای انگ اجتماعی باشند، این اتفاقات پیش خواهد آمد و اطلاع مدیرتان از این ماجرا، ضروری به نظر می‌رسد. با این حال، مراجعه به مشاور به منظور  بررسی دقیق‌تر به شما کمک زیادی برای داشتن روانی سالم‌تر خواهد کرد.

1- برای فرزندتان یادداشت محبت‌آمیز بگذارید
2- زمانی که به او سلام یا با او خداحافظی می‌کنید، در آغوشش بگیرید
3- با هم شام بخورید
4- درباره یک فیلم یا کتاب، نظرش را بپرسید
5- برای بازی با کودک‌تان وقت بگذارید
6- هر روز یکی از خصوصیات خوب کودک‌تان را به او گوشزد کنید
۷- تمام توجه خود را موقع صحبت به کودک‌تان معطوف کنید

راه ارتباطی با زندگی سلام    
    پیامک 2000999  و تلگرام 09354394576

* متاسفانه در مطلب‌تان درباره ژاپن، فقط یک طرفه به قاضی رفتید و از احساس افسردگی و آمار بالای خودکشی در این کشور، هیچ چیزی ننوشتید. آمارها در این باره، بسیار تلخ است.
ماوشما: همان‌طور که در ابتدای مطلب هم اشاره شد این پرونده متمرکز روی موضوع زمینه‌های اجتماعی پیشرفت ژاپن بود. مواردی را که فرمودید در پرونده‌های قبلی بررسی کردیم.
* داداش، کی الان ورزش می‌کنه که لازم باشه نبایدهای قبل از اون رو رعایت کنه؟ خخخ. مربوط به مطلب صفحه سلامت.
* در ستون اسم فامیل در صفحه سرگرمی اگر قرار است به تعداد حروف خانه‌ها دقت نکنیم، چرا خانه گذاشتین! سر کاریه؟
* افسردگی پاییزی شنیده بودیم ولی افسردگی تابستانی رو نه. فقط دیگه افسردگی بهاری رو اضافه نکنین چون فصل به اون زیبایی و باحالی، نمی‌شه باعث افسردگی بشه.
* پرونده صفحه اول زندگی‌سلام درباره «صفر تا صد روحیات یک ژاپنی» نکات بسیار جالبی داشت. مثلا این که خوابیدن روی زمین برای‌شان یک ارزش است و درگیر تجملات در زندگی نشدند، برای من جالب بود.
* آمار مصرف الکل توسط دانش‌آموزان تکان‌دهنده بود. من خیلی نگران آینده هستم. امیدوارم هرچه زودتر برای این نسل و نیازهایش فکری بکنند.
* در زندگی‌سلام، درباره رودخانه فرات بنویسید. از کدام کشورها عبور می‌کنه؟ طولش چقدر است و معنای آن چیست؟