1- حمایت

حمایت از همسر فقط مربوط به زمانی نیست که در یک شرایط سخت قرار گرفتید تا همسرتان مرتکب خطا شده است. حمایت برای پیشرفت، یکی از عادت‌هایی است که باعث افزایش علاقه زوج ها به یکدیگر می‌شود. از آن طرف هم وقتی شما از همسرتان بعد از تصمیم یا رفتار اشتباه حمایت ‌می‌کنید، در واقع به او می‌گویید: «عزیزم زیاد به خودت سخت نگیر، تو اشتباهی مرتکب شده‌ای اما این پایان زندگی نیست. بیا دوشادوش هم بایستیم و برای آن راه‌حلی پیدا کنیم. باشه؟» زوج هایی که در شرایط دشوار از یکدیگر حمایت می‌کنند، روابط محکم و پایداری را پدید می‌آورند. همیشه به خاطر داشته باشید که شما پشت‌وپناه یکدیگرید.

2- تشویق

وقتی از همسرتان جملاتی همچون: «کار بسیار مهمی انجام داده‌ای» را می‌شنوید، احساس می‌کنید، تشویق شده‌اید. آن گاه هرکدام از شما باعث خوشحالی دیگری می‌شود. شما طوری عمل می‌کنید که همسرتان بداند در هر گامی که او برمی‌دارد، از حمایت شما برخوردار است. زوج هایی که همدیگر را تشویق می‌کنند، از احساس اطمینانی برخوردارند که باعث موفقیت آن‌ها در تمام ابعاد زندگی می‌شود و اعتماد به نفس‌شان هم بالا می‌رود.

3- اعتماد

اعتماد کردن به دیگری کار آسانی نیست. همه ما ممکن است در زندگی‌مان به کسی اعتماد کنیم و سپس اعتمادمان سلب شود یا طردشده باشیم، به ما خیانت کرده باشند و صدمه‌دیده باشیم. در ازدواج، اعتماد همان تعهد است که قلب و روح عشق محسوب می‌شود. بهترین راه کسب اعتماد آن است که به همسر خود نشان دهید قابل‌اعتمادید و تا جایی که می‌توانید، باهم صادق و روراست باشید. به یکدیگر بگویید که به هم اعتماد دارید زیرا بدون آگاهی از آن هردوی‌تان احساس تنهایی خواهید کرد. اعتماد زوج های عاشق را باهم متحد می‌کند.

4- احترام‌متقابل

در باره احترام به خویشتن یا حرمت نفس مطالب زیادی نوشته‌شده است ولی ما در این جا از حرمت و منزلتی که در چشم همسر داریم، صحبت می‌کنیم. خصایص قابل‌احترامی را در وجود یکدیگر پیدا و آن‌ها را خاطرنشان کنید. به همسرتان بگویید به چه خصایصی در او احترام می‌گذارید. اگر برای طرف‌تان احترام قائل باشید همواره با او محترمانه رفتار می‌کنید. اگر احترام از دست برود، همه‌چیز از دست می‌رود.

5- مذاکره درباره تفاوت‌ها

در بهترین ازدواج‌ها هم تفاوت و اختلاف بین زوج ها وجود دارد. وقتی مذاکره می‌کنید درواقع چیزی می‌دهید تا چیزی دریافت کنید. این عادت مهرآمیز، رشوه دادن یا خشنود کردن برای کنترل دیگری نیست. وقتی شما باهم مذاکره می‌کنید، صادقانه با یکدیگر دادوستد می‌کنید. این کار مثل خانه خریدن است، مثلاً فروشنده‌ای، خانه‌اش را 200 میلیون تومان می‌فروشد و شما برای آن، 150 میلیون تومان پیشنهاد می‌کنید. او 25 میلیون پایین می‌آید و شما هم 25 میلیون بالا می‌آیید و در پایان شما خانه را 175 میلیون‌تومان می‌خرید. اگر هرکدام از طرف های مذاکره انعطاف‌ناپذیر باشد، مذاکره درباره تفاوت‌ها مؤثر نخواهد بود، آن گاه باید انعطاف‌ناپذیری را هم به فهرست عادت‌های مخرب خود اضافه کنید.

 

 این تمرین را با همسرتان انجام دهید

اگر می‌خواهید از عادت های مهرورزانه استفاده ‌کنید، باید مراقب باشید که چگونه با همسرتان مذاکره می‌کنید. برای مثال، بعد از این که این مطلب را مطالعه کردید، به همسرتان بگویید که به‌نظرم انتقاد کردن زیاد زندگی‌مشترک ما را تخریب می‌کند. به طور منطقی همسرتان با شما موافقت کرده و می‌پرسد: «الان چه‌کار می‌خواهی بکنی؟» و شما به او می‌گویید: «می‌خواهم دیگر این‌قدر زیاد انتقاد نکنم» بعد همسرتان می‌گوید: «من فکر می‌کنم انتظار داری که من هم دیگر انتقاد نکنم.» این گفت‌وگو در ظاهر منصفانه یا حداقل معقول و منطقی به نظر می‌رسد ولی باید در این جا خیلی مراقب باشید. اگر می‌خواهید در مسیر درست حرکت کنید، باید چنین می‌گفتید: «به اعتقاد من مدا م انتقادکردن برای ازدواج مخرب است و من می‌خواهم دیگر انتقاد نکنم. چه تو این کار را بکنی یا نکنی». پیام غیرمستقیم این جمله که تاثیرگذاری بیشتری خواهد داشت، به همسرتان این است که من فقط می‌توانم رفتار خودم را کنترل کنم و نمی‌خواهم رفتار تو را هم کنترل کنم، فکر می‌کنم در صورتی می‌توانیم ازدواج بهتری داشته باشیم که من به تو نگویم چکار بکنی یا نکنی.

 

 نکته پایانی

به‌خاطر داشته باشید که شما به‌طور ژنتیکی برنامه‌ریزی‌شده‌اید که نیازتان به عشق و احساس تعلق را برآورده کنید. وقتی شما کسی را که به او نیاز دارید از خود دور می‌کنید، خودتان رنج می‌برید. بنابراین هر زوجی استفاده از این عادت های مهرآمیز و پیونددهنده را باید سرلوحه زندگی‌اش قرار دهد.

 

این‌که شما رفتید و مستقیم به رئیس‌تان گفتید که فلانی خیلی تنبل است، به‌احتمال زیاد کار درستی نبوده است. بهتر و درست‌تر این بوده که ابتدا به همکارتان که درست کار نمی‌کند و به قول شما از زیرکار در می‌رود و تنبل است، تذکر می‌دادید و با او صحبت می‌کردید. در این حالت اگر ابتدا به خودش تذکر دادید و پذیرفت که هیچی اما اگر قبول نکرد، چند توصیه به شما داریم.

  اول باید به خودش می‌گفتید نه رئیس‌تان

بعد از این‌که اول به همکارتان به صورت پنهانی و نه در حضور دیگران تذکر دادید، نوبت در میان گذاشتن موضوع با مدیر می‌رسد تا حق شما و احتمالا ارباب‌رجوعی که چشم‌شان به تعهد کاری شماست، ضایع نشود. اما این گزارش نباید طوری باشد که شکل زیرآب‌زنی پیدا کند و باعث شود رئیس‌تان موضع بگیرد.

  کاش موضوع را در لفافه می‌گفتید

شما باید این موضوع را در لفافه با رئیس‌تان در میان می‌گذاشتید. مثلا می‌گفتید: «آقای رئیس، برخی همکاران باعث می‌شوند که بعضی از مشتریان یا ارباب‌رجوع، شاکی یا ناراضی از اداره بیرون بروند». این شایسته نبود که اسم کسی را جلوی رئیس ببرید. شما فقط می‌توانستید یک کلی گویی داشته باشید از این‌که بعضی از همکاران آن طور که باید و شاید، تعهد کاری ندارند. شما فقط یک تلنگر می‌زدید و بعد اگر رئیس سوال می کرد که مثلا چه کسی؟ شما از او می‌خواستید که خودش رفتار همکاران را زیر ذره‌بین بگیرد تا متوجه شود چه کسی این ضعف را دارد یا می‌توانستید به رئیس پیشنهاد بدهید که برای یک هفته یا یک ماه، فرم نظرسنجی در اختیار مراجعه کنندگان قرار بگیرد تا متوجه شود مشتریان یا ارباب‌رجوع از کار کدام همکار یا کارمند شاکی هستند. با این حال، به نظر می‌رسد پیشنهاد فرم نظرسنجی برای همین حالا هم کاربردی باشد تا به رئیس‌تان ثابت شود که واقعیت چیست.

  ناراحتی‌تان را به مراجعان یا خانه انتقال ندهید

فراموش نکنید که شما نباید اعصاب و آرامش خودتان را به‌خاطر این موضوع به هم بریزید چون موجب بی‌علاقگی شما به محیط کار می شود. رفتارهای آن همکار و کم کاری‌هایش، ممکن است به طور ناخواسته روی شما تاثیر بگذارد و شما هم علاقه‌تان به کار کم رنگ شود و حتی ناراحتی این موضوع را به مراجعان یا خانه انتقال دهید. بنابراین شما مسئولیت‌پذیر و درستکار باقی بمانید تا الگویی برای همه حتی همان همکارتان باشید. در پایان مطمئن باشید که بالاخره رئیس‌تان متوجه این موضوع خواهد شد و شرایط اصلاح می‌شود.

 

 دانش‌آموز را ضعیف و نالایق نخوانید |  نحوه برخورد والدین هنگام مواجه شدن با کارنامه ضعیف و نمرات پایین فرزندان، بسیار حائز اهمیت است. بسیاری از والدین موقعیت را مناسب می‌بینند که بر نقاط ضعف او دست بگذارند و او را ضعیف و نالایق بخوانند و پیاپی برای زحماتی که برای او کشیده‌اند و متحمل می‌شوند، اظهار پشیمانی کنند. این‌گونه برخوردهای آمرانه و خشن، اگرچه ممکن است مقداری از میزان عصبانیت والدین بکاهد اما یقینا فایده منطقی در پی نخواهد داشت. والدین به هنگام مواجه شدن با کارنامه ضعیف فرزندان، ضروری است بر اعصاب‌شان مسلط باشند و در وضعیت پریشانی و ناراحتی به بحث درباره کارنامه، وضعیت و نمرات تحصیلی نپردازند.

 به‌جای معدل، تک‌تک نمرات را بررسی کنید |  کارنامه نشان دهنده عملکرد و تلاش، نقاط قوت و ضعف فرزند شماست. وقتی کارنامه را دیدید با دقت و تامل به تک‌تک نمرات نگاه کنید. می‌توانید کارنامه را در حضور خود دانش‌آموز بررسی کنید. نباید فقط به معدلش نگاه کنید و تمام کارنامه را در یک نمره خلاصه کنید، بلکه باید با دقت و درس به درس جلو بروید و تمام نمرات را با دقت و تامل نگاه کنید. این کار شما باعث می‌شود فرزندتان احساس کند درس خواندن و نمره آوردن برای شما مهم است و شما درباره او و نتیجه کارش تامل نشان می‌دهید.

 دنبال مقصرها نباشید |    هیچ‌گاه کارنامه فرزند خود را با دیگر دوستانش مقایسه نکنید چون توانایی هر دانش‌آموز متفاوت است. همچنین اگر نمرات او ضعیف است، دنبال مقصر نباشید. یک کارنامه با نمرات بد دلیل خوبی می‌شود برای مقصر کردن دیگران. دانش‌آموز می گوید «معلم خوب درس را توضیح نداده» و پدر و مادرها هم هرکدام سعی می‌کنند طرف مقابل را مقصر بدانند. این بهانه‌تراشی‌ها فایده‌ای ندارد. به جای آن سعی کنید ببینید علل واقعی نمرات پایین دانش‌آموز شما چیست؟ برای این کار می‌توانید با فرزندتان بنشینید و از او بخواهید دلیل نمرات پایین اش را برای شما توضیح دهد و علت واقعی را پیدا کنید و دنبال راهکار مناسب برای آن باشید.