دوشنبه فوتبال ایران روز پرهیجانی را سپری کرد؛ اول خبر فسخ بیرانوند با پرسپولیس منتشر شد؛ بعد هم خبر مذاکره او با استقلال برای رقمی حدود 120 میلیارد تومان. در ادامه عکس و خبرهایی از تجمع هواداران مقابل باشگاه و اوضاع نامناسب جسمی و روحی بسیاری از آن‌‌ها منتشر شد. انتهای شب هم که وکیل بیرانوند روی خط برنامه «فوتبال برتر» آمد و درآمد 18 میلیاردی برای یک سال را تلویحاً برای گذران زندگی و آتیه یک ورزشکار، کم توصیف کرد و به‌‌نوعی مدعی شد مفاهیمی مثل عشق و وفاداری کاربردی در فوتبال امروز ندارند و کهنه شدند... شاید این اخبار در ظاهر چیز مهمی نباشد؛ اما ممکن است در ذهن کودک و نوجوانی که تلاش می‌‌کند دنیا و مفاهیم زندگی را از دریچه فوتبال ببیند و بشناسد تناقضاتی ایجاد شود و افکارش را آزار دهد. به راستی چرا مهم است در این بین حواس‌‌مان به فرهنگ هواداری بین کودکان و نوجوانان باشد؟
 

  هوادارانی بُهت زده  
لابه‌‌لای این اتفاقات هواداران بُهت زده‌‌ای هستند که چند وقت قبل، زمانی‌‌که روی سکوهای رقیب علیه بیرانوند شعار داده می‌‌شد گفتند «ما همه بیرانوندیم» و از طرفی هوادارانی هم بودند که از بیرانوند به‌‌دلیل  کری‌‌هایش ناراحت بودند و یک شبه طرفدارش شدند. شاید بخشی از جذابیت فوتبال هم به همین مسائل باشد؛ البته اگر فوتبال را سرگرمی بدانیم که قرار است گاهی با برد، باخت، حاشیه‌‌ها و حتی نقل و انتقالاتش ما را غافلگیر کند تا هیجان داشته باشیم و از مسیر روزمره و یکنواخت زندگی دور شویم اما در این بین یک خطر بزرگ متوجه فرهنگ هواداری در بین کودکان و نوجوانان است. این‌‌که کودک و نوجوان بخواهد تعریف و درک برخی مفاهیم با ارزش مثل دوستی و رفاقت، عهد و پیمان، وفاداری و عشق را فقط و فقط از فوتبال بگیرد. آن‌‌وقت ممکن  است که این مفاهیم در نظرش بسیار نازل می‌‌شوند، طوری‌‌که می‌‌شود فراتر از فوتبال و در مسیر زندگی هم هرکدام از این مفاهیم را به‌‌راحتی به‌‌خاطر چیزهای دیگر، اعم از پول، لجبازی و ناراحتی و... نادیده گرفت و فراموش کرد. این‌‌جاست که باید مراقب بچه‌‌ها باشیم، اما چطور؟
  مختصات دنیای فوتبال را برای‌‌شان تعریف کنید
کودک باید بداند برای چه هوادار یک تیم شده، هوادار شده تا با آدم‌‌های دیگر از طبقات و نسل‌‌های متفاوت، در یک موضوع جذاب اشتراکاتی داشته باشد، درک بهتری از هم پیدا کنند، زمینه برای صحبت بیشتر و حتی گاهی کُری خواندن داشته باشد و از همه مهم‌‌تر بتواند به‌‌لطف تلاش 11 نفری که در زمین هستند و نماینده و نماد تیم هستند موفقیت‌‌هایی را تجربه کند و لذت ببرد. برای همین او عضوی از یک تیم است که قرارداد سفید امضا کرده، با باختش ناراحت می‌‌شود و با بردش خوشحال، اما آدم‌‌ها برایش موضوعیت ندارند، بلکه آن تیم مهم است و شوری که به آن تیم دارد تا حس بهتری داشته باشد. اگر قرار باشد آدم‌‌ها یا حتی خود تیم و حواشی‌‌اش مقابل این هدف اصلی قرار بگیرند فلسفه هواداری کم‌‌رنگ و بی‌‌معنا می‌‌شود. هوادار تیم را دوست دارد و بازیکن‌‌را هم چون در خدمت تیم و هدف مشترک است دوست دارد،  اما باید بداند گاهی این هدف دیگر مشترک نیست چون بازیکن می‌‌تواند به دلایل زیادی اهداف تازه‌‌ای مثل رشد در فوتبال و بازی در تیم‌‌های اروپایی یا پول بیشتر را انتخاب کند.
  بازیکن فقط یک فوتبالیست است و بس
شاید بازیکنان دم از این بزنند که جان‌‌شان را برای هوادار و تیم می‌‌دهند، اما هوادار باید بداند بیشتر بازیکنان صرفاً چیزی شبیه یک کارمند هستند و اگر گول ژست‌‌های‌‌شان را نخوریم در بزنگاه‌‌هایی مثل اتفاقات اخیر نه از رفتن کسی ناراحت می‌‌شویم نه از آمدنش هیجان‌‌زده. چون بازیکنی که رفته ممکن است روزی برگردد و کسی که آمده ممکن است روزی برود. فوتبال به همین سادگی است. فوتبال مثل زندگی فراز و نشیب دارد، اما قرار نیست الگوهایش را در زندگی پیاده کنیم. برخی مفاهیم در زندگی همیشه با ارزش هستند و کهنه نمی‌‌شوند؛ حتی اگر آدم‌‌هایی که دوست‌‌شان داشتیم آن مفاهیم را نادیده بگیرند. عشق و علاقه، وفاداری و تعهد و خیلی چیزهای دیگر زیباست و ما از انجام آن‌‌ها لذت می‌‌بریم چون کار خوب شایسته ماست. بازیکن هم حق دارد برای خودش تصمیم بگیرد؛ اما نه با یک رفتار حائز عمل به آن مفاهیم است نه با نادیده گرفتن آن‌‌ها فاقد آن فضیلت‌‌ها. مهم این است خود ما فارغ از این اتفاقات چه‌‌نگاهی به زندگی داریم. اگر کودک و نوجوان بداند که ورزشکار، هنرمند و در کل چهره‌‌ها فقط توانایی و استعدادی در یک زمینه خاص دارند و قرار نیست تمام رفتارشان الگو باشد از بروز این اتفاقات سرخورده نمی‌‌شود، خشم نخواهد داشت و در نهایت دچار تناقض هم نمی‌‌شود.

 گفته می‌شود که دو هوادار پرسپولیس پس از شنیدن خبر فسخ قرارداد علیرضا بیرانوند، فوت کردند. ادمین‌های کانال‌های هواداری هم ادعا می‌کردند که کامنت‌های زیادی به دست شان رسیده که حاکی از ناراحتی هواداران پرسپولیس است و از طرفی پیگیری این اخبار باعث استرس هواداران استقلال هم شده اما آیا احتمال استقلالی‌شدن «بیرانوند» موضوعی است که ارزش جان باختن یک انسان را داشته باشد؟ فوتبال یک سرگرمی هیجان‌انگیز است اما آیا از جان انسان مهم‌تر است؟
 ضرورت تجدیدنظر در شیوه هواداری
توسط بعضی افراد
جهت‌گیری زندگی مبتنی بر ارزش‌هاست یعنی ارزش‌های هر فرد میزان تلاش و جهت تلاش را تعیین می‌کنند. ارزش‌هایی مثل تحصیلات، درآمد، خانواده و ... نوع تفکر و نوع رفتار ما را تعیین می‌کنند. حال زمانی که دچار سردرگمی در ارزش‌ها بشویم، چیزهایی که روزمره هستند،  مهم نیستند و جای آن‌ها را خواهند گرفت. مثلا به جای ارزش ورزش برای سلامتی، ورزش برای رقابت و هویت جای آن خواهد نشست. در این حالت گویا زندگی حول محور تیم‌های محبوب و بازیکنان می‌گذرد، در نتیجه نظم زندگی و حتی سلامت افراد هم به خطر می‌افتد. البته تماشای فوتبال به عنوان یک سرگرمی قابل توجیه است و حرفی نیست اما کسی که بیماری قلبی دارد، کنترل استرس خود را ندارد و ...، باید در شیوه هواداری خود تجدید نظر کند.
 هیجانی شدن طبیعی است اما ...
در تعیین ارزش‌ها باید سوال کرد که تحقق این موضوع چقدر ارزش افزوده برای من ایجاد خواهد کرد؟ یا در صورت تحقق نیافتن چقدر از دست خواهم داد. البته که فوتبال و تماشای آن جذاب است اما به‌عنوان هویت در دو حالت مطرح‌شده سود یا زیانی متوجه ما نمی‌کند، پس قاعدتا جزو نظام ارزشی فردی نمی‌تواند باشد. در باقی موضوعات هم همین است. ارزش تحصیلات وقتی به رتبه کنکور تقلیل می‌یابد، فقط خطر سلامتی جسمی و روحی را افزایش می دهد اما واکنش انسان به آن چه که برایش ارزشمند است، معمولا شدید است. هرچه ارزشمندتر،  واکنش عاطفی هم بیشتر. پس اصلا جای تعجب نیست که تغییرات در تیم‌های ورزشی محبوب به خصوص انتقال بازیکن به تیم رقیب به اتفاقات هیجانی منجر شود. در این مرحله به سختی می‌توان افراد را قانع کرد که این اتفاق، حتی به اندازه برد و باخت تیم محبوب هم مهم نیست، چه برسد به این‌که عامل درگذشت یک نفر شود.

امام رضا(ع) فرمودند: «تمیزی و پاکیزگی از اخلاق پیامبران است»(تحف العقول، ص 442). تابستان است و گرمای هوا؛ که در این شرایط نظافت شخصی و پاکیزگی اهمیت فراوان دارد. طبیعت بدن انسان چنین است که در گرما تعریق بیشتری دارد و بسته به خصوصیات آن ممکن است بوی نامطبوعی داشته باشد. بنابراین حضور در اماکن و وسایل نقلیه‌عمومی و محل کار می‌طلبد که برای رعایت حقوق دیگران به این موضوع اهمیت بدهیم. همچنان که به فرموده امام رضا (ع) از اخلاق انبیا توجه به نظافت بوده و در سبک زندگی آن‌ها، آراستگی و خوشبو بودن بسیار سفارش شده است. احساس خوب دیگران نسبت به این اخلاق در اجتماع در برخوردها و تعاملات انسان تأثیر مثبت می گذارد و به روابط بهتر بر پایه احترام و عزت منجر می‌شود.

آیا احساس شادی واقعاً یک رویاست؟ جواب این سوال منفی است؛زیرا با کمی تلاش و چند راهکار می‌توانید احساس شادی را همان‌طور که شایسته آن هستید به خود منتقل کنید. این ترفندهای ساده عبارت اند از:

1- آن چه را نمی‌توانید کنترل کنید، بپذیرید.
2- انسانیت را در همه مردم پیدا کنید.
3- خودتان را ببخشید.
4- کسانی را که به شما بدی کرده‌اند، ببخشید.
5- گذرا بودن زندگی را بپذیرید.
6- خود واقعی‌تان باشید.
7- دنبال چیزی که شما را خوشحال می‌کند، بروید.
8- برای خودتان وقت بگذارید.
9- به دیگران کمک کنید.
10- برای خودتان اهداف جدید ایجاد کنید.
11-فعالیت آرامش بخش مخصوص خودتان را پیدا و عملی کنید.
12- پیاده‌روی کنید یا زمانی را به دویدن اختصاص دهید.
13- از مزایای بازی کردن غافل نشوید.
14- فعالیت‌های آرامش‌بخش انجام دهید.
15- از طبیعت لذت ببرید.
 

راه ارتباطی با زندگی سلام    
    پیامک 2000999  و تلگرام 09354394576

* وقتی همه کارهامون رو باید با گوشی انجام بدیم، از خرید گرفته تا تاکسی گرفتن و ...، مجبوریم به نوموفوبیا مبتلا بشیم. چاره دیگه‌ای نداریم. گوشی شده مثل اکسیژن برامون. بدون اون، کارمون لنگ می شه.
* درباره مطلب « چرا خوردن هندوانه ضروری است؟» در صفحه سلامت، من از هندوانه خوشم نمیاد، درباره خربزه بنویسین.
* خوبه سرعت اینترنت در کشور ما افتضاحه ولی بازم در اعتیاد به اینترنت، ششم شدیم در جهان! اگر خوب بود، قطعا اول می‌شدیم.
* دردسرهای بسیار بزرگ‌تری از ششم شدن کشور در اعتیاد به اینترنت وجود دارد، به آن‌ها در زندگی سلام بپردازید.
* گاهی اوقات گفتن نمی‌خواهم خیلی بهتر است و دردسر درست نمی‌کند. برای کسی که حوصله دردسر ندارد، گفتن نمی‌خواهم انتخاب خوبی است.
* در صفحه سلامت، آموزش درست کردن شربت هایی را بزنین که عطش انسان را در این ظهرهای بسیار گرم تابستانی برطرف کند.