هرسال در آستانه نوروز و به‌خصوص در 14 اسفند که روز احسان و نیکوکاری نام گرفته، دل‌های ایرانی‌ها به هم نزدیک می‌شود و شکوفه‌های بخشش در قلب‌ها جوانه می‌زند. گرم‌شدن بازار احسان و نیکوکاری نه تنها لبخند را بر لب نیازمندان می‌نشاند که برای افراد نیکوکار هم مزایای روان‌شناسانه زیادی دارد. هرکدام از ما در حد توان‌مان می‌توانیم در این مسیر قدمی برداریم، دلی را به دست آوریم و ... . در این مطلب از اهمیت کمک به دیگران و مهربانی و تاثیرات آن بر سلامت‌روان خواهیم گفت.
 

    رابطه شادی و رضایت‌ از‌ خود با کمک به دیگران
کمک و مهربانی از نظر روانی و معنوی به شکلی غیرمستقیم با شادی و رضایت در ارتباط است. تحقیقات متعدد نشان می‌دهد که افراد شاد، مهربان‌تر از افرادی هستند که شاد نیستند. همچنین نشان می‌دهد که عمل ساده شمردن تعداد اعمال مهربانانه یک نفر، به افزایش شادی در او منجر می‌شود. محاسبه اعمال مهربانانه همچنین باعث می‌شود که فرد مهربان‌تر شود.
   تقویت حس قدردانی و همدلی
چرا کمک و مهربانی باعث افزایش سهم فرد از شادی می‌شود؟ زیرا مهربانی حس قدردانی را در شما تقویت می‌کند. شما به فردی نیازمند کمک کرده‌اید. همین آگاهی باعث افزایش حس شادی در شما می‌شود. مهربانی موجب شکل‌گیری احساس همدلی و شفقت به دیگران می‌شود که به نوبه خود ارتباط مثبت شما را با دیگران بهبود می‌بخشد.
   احساس خوب تعلق داشتن به یک گروه
کمک به دیگران شما را وامی دارد که با افراد افسرده و کسانی که منزوی شده‌اند، ارتباط بگیرید. به همین دلیل است که کارهای داوطلبانه، احساس بسیار خوبی در شما ایجاد می‌کنند چون شانس خوب کردن حال آن‌ها را دارید. زمانی که با دیگران ارتباط می‌گیرید، احساس بیگانگی در شما از بین می‌رود و مشابهت‌های بیشتری با افراد دیگر پیدا می‌کنید. مهربانی برای تقویت حس جمعی و تعلق داشتن به یک گروه اهمیت دارد بنابراین توصیه می‌شود که همه افراد برای داشتن روانی سالم‌تر در برنامه‌ریزی‌های شان، جایی برای کمک به دیگران هم باز کنند.
   تکثیر مهربانی در جامعه
زمانی که فرد عملی مهربانانه انجام می‌دهد، این کار انرژی آزاد می‌کند. ما احساس بهتری پیدا می‌کنیم و گیرنده عمل هم احساس بهتری می‌یابد که به نوبه خود باعث می‌شود او هم با دیگران مهربان‌تر شود. بنابراین شما با کمک به دیگران باعث می‌شوید تا مهربانی در جامعه تکثیر شود.
   کاهش احساس درد
بر اساس نتایج یک تحقیق جدید در نشریه ساینس، افرادی که درد مزمن داشتند، متوجه شدند که با انجام فعالیت‌های خیرخواهانه هرچند کوچک، درد جسمی آن‌ها کاهش می‌یابد. دلیلش هم این است که دوپامین، سروتونین و اپیوئیدهای اندوژن در اثر رفتار مهربانانه آزاد می‌شوند. نیکوکاری باعث افزایش آزادشدن اکسی‌توسین در تعاملاتی می‌شود که در آن دو یا چند نفر در رفتار مهربانانه شرکت می‌کنند. به همین ترتیب، پیوند بین این دو یا چند نفر هم مستحکم‌تر می‌شود.
   کاهش استرس
کمک به دیگران، سلامت روان و جسم را بهبود می‌بخشد. بسیاری از بیماری‌های جسمی به علت استرس ایجاد یا تشدید می‌شوند و مهربانی، استرس را کاهش می‌دهد. مهربانی، عادت به بخشیدن است. عملی برای برداشتن بار از روی شانه‌های یک نفر یا صرفا بخشیدن شانه‌هایی برای گریه کردن. این عمل از ما یک انسان می‌سازد و روح ما را تعالی می‌بخشد. اهمیت مهربانی در سلامت روان ما بی‌نظیر است.
   تماشای نیکوکاری هم فایده دارد!
جالب توجه است که صرفا شاهد نیکوکاری‌های فرد دیگری بودن هم باعث آزاد شدن همان مواد شیمیایی و همان احساس خوب در ما می‌شود، گویی که خود عامل آن بوده‌ایم اما با انجام عمل مهربانانه می‌توانید از آن منافع بیشتری کسب کنید. پس از فردا به دنبال فرصت‌هایی برای مهربان‌تر بودن باشید چراکه بلافاصله پاداش آن را در روح و روان و زندگی خود خواهید دید. یک عمل ساده مهربانانه می‌تواند زنجیره عظیمی از وقایع مثبت را ایجاد کند. معجزه مهربانی آن است که مسری است و می‌توانید آن را به دیگران هم انتقال بدهید.

 

خانمم 50 ساله است و 28 سال است که ازدواج کردیم. هر مسئله کوچکی که این روزها پیش می‌آید، همه اتفاقات 28 سال گذشته و اشتباهات من را مرور می‌کند و بعد هر دو عصبانی می‌شویم. کمکم کنید. چه کار کنم که اشتباهات گذشته من را فراموش کند.
 

ممکن است سال‌ها ذهن خود را صرف موضوعی که قبلا اتفاق افتاده بکنیم؛ طوری که آرامش و آسایش را از خود یا اطرافیان بگیریم. اگر این مسئله زیاد تکرار شود، در واقع وسواس‌فکری نام دارد و در این حالت فرد عصبی می شود و تمرکز ندارد چراکه گذشته دایم جلوی چشمش رژه می‌رود. شکایت شما از این بود که همسرتان با هر مشکلی، اشتباهات سال‌های گذشته شما را مرور می‌کند. قطعا حس بدی را تجربه می‌کنید و جو خانواده آلوده بحث و ناراحتی می‌شود.
   حرف حساب همسرتان چیست؟
آیا تابه‌حال بررسی کرده‌اید که همسرتان واقعا دنبال چیست؟ آیا یک یا چند شکایت مشترک دارد که طی این چندین سال هنوز حل نشده و باقی مانده است؟ درواقع حرف حسابش چیست؟ شما برای حل مشکلش چه کارهایی کرده‌اید؟ شاید هم از همین گله و شکایت‌های گذشته نقطه ضعف شما را پیدا کرده و شما را کنترل می‌کند. این‌ها سوالاتی است که باید از خودتان بپرسید و به شکل کاملا بی‌طرف به خودتان پاسخ دهید.
   برای بهتر شدن شرایط تلاش کنید
حقیقت این است که با یادآوری گذشته هرگز برای هیچ فردی هیچ مشکلی حل نشده. قطعا اتفاقات خیلی تلخی در گذشته بوده که آن قدر روح و روانش را زخمی کرده است. از همسرتان باز هم بپرسید برای بهتر شدن شرایط فعلی چه کارهایی می‌توانید انجام دهید؟ سعی کنید تا آن جا که می‌شود خودتان را کنترل کنید و عصبی نشوید. حتما از یک‌روان شناس حضوری بهره بگیرد تا به‌طور مشخص کمک کند و مشکلات کمتر شود.
    اگر لازم است، عذرخواهی کنید
شما بهتر است موقع صحبت کردن از جملاتی استفاده کنید که با «من» شروع می شود نه «تو» چراکه وقتی این‌طور صحبت می‌کنیم، طرف‌مقابل گارد نمی‌گیرد و راحت‌تر می‌توان گفت‌وگو کرد. موقع صحبت کردن فقط روی مشکل اصلی تمرکز کنید تا بحث به حاشیه‌ها کشیده نشود. زبان عشق او را بدانید و اگر زبان عشقش را کشف کنید کار شما راحت تر می شود. انواع زبان عشق عبارتند از: کلمات و عبارات محبت آمیز، دریافت هدیه، وقت گذاشتن برای یکدیگر، خدمت به یکدیگر و تماس فیزیکی. سعی کنید زیاد به دنبال این نباشید که جوابش را بدهید و به قولی کم نیاورید چرا که اگر در این حوزه گرفتار شوید دیگر انتها ندارد. سعی کنید مشکل را از دید او نگاه کنید و خودتان را به جایش بگذارید. اگر لازم شد عذرخواهی کنید و دایم دنبال پیدا کردن مقصر نباشید.

راه ارتباطی با زندگی سلام    
    پیامک 2000999  و تلگرام 09354394576

* درود بر استادی که استعداد آقای طباخی رو در 9 سالگی‌اش تشخیص داده و آفرین به خانواده این حافظ قرآن که کمکش کردند تا قرآن را در 22 ماه حفظ کند.
* در صفحه سلامت، ستون آشپزی من، در قسمت مواد لازم برای املت لیوانی، تره یا ساقه پیازچه نوشتید یک قاشق چای‌خوری!
* در صفحه سرگرمی برای بچه‌ها، بیشتر اختلاف‌تصاویر چاپ کنین، کیدوکو سخته.
* با اون بخش از صفحه اول زندگی‌سلام که نوشتین: «دیدگاه برخی جوانان درباره حافظان قرآن درست نیست» موافقم. نکته درستی بود که بهش اشاره کردین.
* من علاقه زیادی به تلاوت قرآن دارم اما این قدر درگیر کار و زندگی و گوشی و ... شدم، فرصت نمی‌کنم. ان شاءا... خداوند توفیق بهره بردن از محضر قرآن را به همه ما بدهد.
* امسال حوصله هر کاری رو دارم به جز خانه تکانی. امیدوارم مامانم همین یک کار، یادش بره حداقل.
* پرونده زندگی‌سلام را با عنوان «در 22 ماه حافظ کل قرآن شدم» خواندم. می‌خواستم از شما تشکر کنم.
* مخاطبی که پیامکت در ستون ماوشما چاپ شده و گفتی این‌که یک خواستگار برای به‌دست آوردن دختر مورد علاقه‌اش، خودش را به آب و آتش بزند، کجایش بد است؟ به نظرم مطلب رو تا آخر نخوندی. دوباره بخون.

 

 مصرف غیرمنطقی سرم در روز «ولنتاین» به یکی از پربازدیدترین خبرهای فضای‌مجازی تبدیل شده است. مدیرکل داروی سازمان غذا و دارو گفته که «سرم ولنتاین» نماد تلخ مصرف غیرمنطقی دارو است و درخور ذکر است که در روز ولنتاین برخی افراد برای عکس گرفتن و انتشار آن در فضای مجازی، درخواست تجویز سرم می‌کردند.(منبع خبر: ایسنا). این تصمیم یعنی مصرف غیرمنطقی سرم در روز «ولنتاین» از منظر روان‌شناسی چند نکته قابل تامل دارد.

  تمارض به بیماری در فضای‌مجازی
هر چند رد پای یک انگیزه اولیه یعنی فرار از هدیه دادن را می توان در این ماجرا پیدا کرد اما پای جلب توجه هم در میان است .جلب توجه به هر قیمتی، یکی از عوارض فضای مجازی است. دیده شدن به یکی از اولویت‌های برخی جوانان تبدیل شده است  و برای این جلب‌توجه دست به‌هرکاری می‌زنند. تمارض به بیماری همیشه وجود داشته، چون هم باعث سلب مسئولیت می‌شود هم توجه بیشتر افراد نزدیک را فراهم می‌کند. حال امروزه این تمارض شکل جدیدی به خود گرفته و به فضای‌مجازی هم رسیده است.
  جذابیت بیمار بودن در شبکه‌های ‌اجتماعی
 یک عکس در حال تزریق سرم می تواند سیلی از توجهات را روانه فرد کند. در کنار این مورد، تبدیل بیماری‌ها و مشکلات سلامت روان به یک موضوع جذاب، مثل افسردگی و بی توجهی به زندگی، در فضای مجازی به شدت رایج شده است. گویی داشتن این گونه مشکلات باعث جذابیت و باحال‌تر بودن است!
  اختلال خودبیمارپنداری در کمین چنین افرادی
در این میان نباید از نقش برخی  پزشکان که بی‌دلیل دارو تجویز می‌کنند، هم غافل شد. درست است که سرم قندی نمکی رایج عوارض خاصی ندارد اما توجه به عوارض روحی و روانی این تجویز هم اهمیت دارد.  ممکن است با تجویز بی‌دلیل سرم، فردی وارد چرخه تمارض به بیماری یا حتی خودبیمارپنداری شود. همچنین افرادی که دست به چنین کاری می‌زنند، باید بدانند که احتمال ابتلا به چنین اختلالی در کمین‌شان خواهد بود.در نهایت اگر رفتارهای سمی و ناسالم مورد تایید و توجه قرار نگیرند، به مرور از بین خواهند رفت. یادمان باشد فردی که واقعا بیمار باشد، حال و حوصله عکس گرفتن و انتشار آن را ندارد. حداقل کاری که از دست ما برمی‌آید، این است که به چنین محتواهایی در شبکه‌های اجتماعی واکنش نشان ندهیم و آن‌ها را لایک نکنیم. البته ماجرای فردی که واقعا بیمار است، متفاوت است.