چطور درباره چیزی که نامرئی است آزمایش میکنیم؟
ظاهرا طبیعت می خواهد رازی را برای ما برملا کند که بسیار مهم و بزرگ است ولی ما هنوز اطلاعات کمی درباره اش داریــم. شبیه یک نقشه پیچیده که قرار است ما را به واقعیتی بزرگ و حتی انقلابی در علم برساند. چیزی که واضح است، این است که وقتی نمی توانیم خود ماده تاریک را در آزمایشگاه داشته باشیم و مستقیم مورد آزمایش قرار بدهیم و حتی نمی توانیم با تلسکوپ و ابزارهای دیگر مشاهده اش کنیم، پس فقط یک راه برایمان باقی می ماند، آن هم این که آثار آن را بررسی کنیم. اثرهای ماده تاریک، رفتار آن را با دیگر مواد نشان می دهد. مثلا تا الان می دانیم که ماده تاریک نمی تواند با مواد معمولی موجود در جهان برهمکنش داشته باشد. از خودش نوری منتشر نمی کند و نمی تواند نوری را که به آن می تابد هم بازتاب کند. در حقیقت هیچ واکنشی در برابر نور و امواج الکترومغناطیسی ندارد.اما واقعا دانشمندان چطور درباره ماده تاریک مطالعه و تحقیق می کنند؟ اصلا چطور می شود درباره چنین چیزی آزمایش انجام داد؟
برای این آزمایش ها چند روش وجود دارد؛ روش هایی که بررسی مستقیم آثار ماده تاریک در فضاست و آزمایش هایی که با شبیه سازی های خاص در زمین انجام می شود.
شتاب دهنده بزرگ هادرونی و آزمایشگاه CERN جایی است که ذرات پر انرژی با هم برخورد داده می شوند و در نتیجه برخورد آن ها، اطلاعاتی به دست می آید که به تحقیقات کمک می کند. تعامل ماده تاریک با ماده معمولی مثل پروتون و نوترون که اشیاء اطراف ما را می سازند، آن قدر ضعیف است که تلاش های دانشمندان را برای شناسایی مستقیم آن به چالش می کشد.
کیهان شناس ها به کمک روش مستقیم، مناطقی از فضا مثل مرکز کهکشان ها را که ماده تاریک متمرکز شده است رصد می کنند تا نشانه هایی از برخورد ماده تاریک با ماده عادی را بیابند.
ماهواره WMAP و ماهواره پلانک تصاویری از تابش اولیه عالم منتشر می کنند و هر بار اطلاعاتی دقیق تر درباره کیهان ارائه می دهند که دانشمندان با تحلیل آن، امیدوارند بخشی از رمز و رازهای ماده تاریک را هم پیدا کنند. آن ها با همین روش پی به وجود ماده تاریک بردند و با بررسی همین تصاویر توانستند تخمین بزنند که مقدار واقعی ماده در جهان چقدر است و چه مقدار ماده و انرژی تاریک در عالم وجود دارد.