الهه توانا- ما شیفته راز و رمز هستیم و خیلی وقت ها نظریات و فرضیات عجیب و غریب، بیش از استدلال های منطقی توجه مان را جلب می کند و این مختص زمانه ما نیست، بشر همیشه موضوعات داستان گونه را ترجیح می داده؛ داستان ها جذابند، ساده و قابل فهم اند و اگر لازم باشد می توانند برخلاف واقعیت، امیدوارکننده و خوشایند باشند؛ آینده غیرقابل پیش بینی با طالع بینی قابل کنترل و پیش بینی می شود. برای درک پیچیدگی های فضا و ستارگان، توضیحات علمی و سخت فقط گیج ترمان می کند؛ در عوض حدس های آسان و پیش پاافتاده، باعث می شود احساس کنیم بر اوضاع مسلط هستیم. برای آدم های همه چیزدان اهمیت زیادی قائل هستیم؛ آن هایی که به زبان ما صحبت می کنند، جواب همه سوالات را می دانند و برعکسِ اهالیِ علم با قطعیتی امیدبخش نظر می دهند اما واقعیت این است که این روزها در بیشتر مواقع آن چه در لباسِ علم پرده از همه راز و رمز ها برمی دارد و هدفش به ظاهر راحت تر کردن زندگی ماست، فقط شبیه علم است؛ «شبه علم» است؛ یعنی اصطلاحات و شیوه ها و مقدمه چینی های علم را دارد تا نتایج و نظریاتی از بیخ و بن غلط به خوردمان بدهد. در این پرونده، بعضی ادعا های شبه علمیِ رایج در دوره و زمانه مان را بررسی می کنیم، از نظریاتی صحبت می کنیم که مدت ها در قالب نظریات علمیِ پذیرفته شده بودند اما با برملا شدن منافع اقتصادیِ پشت پرده، دروغ بودنشان آشکار شده است. از تفاوت علم و شبه علم می گوییم و مرز خرافه و شبه علم را مشخص می کنیم و راه های تشخیص دادنشان را مرور می کنیم. پرونده هیجان انگیزِ امروز را از دست ندهید.

شبه علم وقتی به طور مستقیم با زندگی و سلامتی مردم درگیر می شود، بیشتر احتمال دارد مورد اعتماد و اطمینان قرار بگیرد و مبارزه کردن با آن هم، به همان نسبت سخت تر می شود.  چه از این بهتر که بدون نیاز به دارو و درمان یکی بنشیند روبه رویمان و با انرژی درمانی، انرژی سرشارش را فوت کند توی سر و صورتمان و بهبود پیدا کنیم؟ چه از این بهتر که یک انسان نیکوکار بی هیچ توقعی، راه های جلوگیری از سرطان و زندگی سالم تر را بهمان یاد بدهد؟ به طور مثال جالب نیست نازایی و کم خونی و سرطان، با استفاده نکردنِ قابلمه تفلون و استفاده کردن قابلمه مسی و نعل اسب، ریشه کن شود؟ ما چرا این چیز ها را باور می ‎کنیم؟ از آن مهم تر چرا خیلی از این ادعا ها برای بعضی ها واقعا درست از آب درآمده است؟ در پزشکی، روان پزشکی و روان شناسی، روشی وجود دارد به نام «اثر دارونما» یا «پلاسیبو»؛ پلاسیبو به استفاده از روش های درمانی صوری و تلقینی گفته می شود که با فریب بیمار، اثر مثبتی در روند بهبودی او می گذارد. در این روش، برای مثال یک قرص بدون اثر به بیمار داده و به او گفته می شود که با خوردن آن، حالش بهبود می یابد. نکته مهم و درواقع تنها عامل تأثیرگذار در بهبود، این است که بیمار نباید بفهمد که این قرص، بی اثر است. بسیاری از ادعا ها هم در شبه علم از تلقین پذیری انسان سود می برد. نحوه و هدف استفاده از اثر «دارونما» و «باور» افراد است که این روش را گاهی توجیه پذیر و ضروری جلوه می دهد و گاهی فریبکارانه و شیادانه.