همه باید برای رویارویی با حوادث کوچکی که در یک چشم برهم زدن به فجایع غیرقابل جبران تبدیل می شود، آموزش و آمادگی کافی داشته باشیم.
متاسفانه به طور معمول، شهروندان شهر های بزرگ به شکل همه جانبه و فراگیر، آموزش های لازم برای مواجهه با حوادث بزرگ و غیرمترقبه را ندیده اند؛ در مورد این که در هنگام وقوع حادثه، اولین و بهترین کار چیست و چه طور می توان هرچه بیشتر به روند بهبود اوضاع کمک کرد، نکات ساده و کوچکی وجود دارد که رعایتشان در هنگام وقوع حادثه، می تواند مهار آسیب ها و روند کمک رسانی را تسریع کند که با مرور و یادگیری شان، می توانیم به خودمان و عزیزان و همشهریانمان، کمک کنیم.
اگر حادثه در محلی که حضور داریم اتفاق افتاد
خونسرد باشیم و ماجراجویی و قهرمان بازی درنیاوریم.
در صورتِ وجود، زنگ خطر مجتمع، برج یا ساختمان را به صدا درآوریم.
در صورت امکان، کنتور برق و شیر اصلی گاز را قطع کنیم.
از آسانسور استفاده نکنیم و توی راه پله ها، دست به دیوار بگیریم تا مسیر را گم نکنیم.
محل حادثه را ترک کنیم.
به فرار افراد در معرض خطر، اگر برایمان ممکن است، کمک کنیم؛ کودکان و افراد سالخورده در اولویت هستند.
با شماره 125 حادثه را به نزدیک ترین مرکز آتش نشانی اطلاع دهیم.
تا می توانیم از محل حادثه فاصله بگیریم.
به محض فاصله گرفتن، خانواده و دوستان و همکارانی که از حادثه فرار کرده اند را حاضر غایب کنیم و تعداد غایبین را به امدادگران اطلاع دهیم.
تا اعلام شرایط امن، به هیچ وجه به محل وقوع حادثه برنگردیم.
اگر در اطرافِ محل حادثه ایم
با دنبال کردن اخبار محدودیت های ترافیکی، خیابان های اطراف محل حادثه را خلوت نگه داریم.
به خودرو های آتش نشانی و امداد، راه بدهیم و برای جلوگیری از خسارات بیشتر و رسیدگی به مصدومان احتمالی، مسیرِ رفت و آمدشان را باز بگذاریم.
خانواده و دوستان و اطرافیان را از حادثه مطلع کنیم و یادآور شویم به اطراف محل حادثه نروند و نزدیک نشوند.
اگر تخصصی در حوزه های گوناگونِ امداد و نجات نداریم، مهم ترین کمک، توجه به تذکرات کارشناسان و ترک محل حادثه است.
بار ها و بار ها در حوادثی که به فاجعه منجر شده، گفته شده به تماشا ایستادن و عکاسی و فیلم برداری به بهانه بازنشر داغ ترین اخبار و تصاویر حادثه در شبکه های اجتماعی، خطرِ جدی و لطمات غیرقابل جبران برای خودمان و مصدومینی که راهِ نجاتشان را سد کرده ایم به دنبال دارد. با لجبازی و خودخواهی، با جانِ خودمان و بقیه بازی نکنیم.
آوار های فروریخته ناشی از حوادث، تا مدت ها ناپایدارند و هر لحظه امکان لغزش و ریزش وجود دارد؛ به آوار ها هم نزدیک نشویم.
اگر به هر دلیلِ منطقی و موجهی، اطراف محل حادثه ایم، برای نیرو های آتش نشان و امدادگر، خوراکی و نوشیدنی تهیه کنیم.
اهدای خون یا اهدای وسایل و خوراکی هایی مثل پتو و آب و خرما به مصدومانِ حادثه، از بهترین اقدامات است.
اگر از محل حادثه دوریم
اخبار را از طریقِ رسانه های معتبر دنبال کنیم.
همه ما ایران و ایرانی را دوست داریم و وقتی حادثه ای رخ می دهد، با چشمان نگران دست به دعا برمی داریم که لااقل تلفات جانی نداشته باشد اما گاهی هم برخی
برعکس عمل می کنند و شروع به شایعه پراکنی درباره علت و نحوه حادثه و تعداد کشته شدگان و محبوسینِ زیر آوار می کنند. این شایعه ها وقتی در شبکه های اجتماعی منتشر می شوند، ابعاد ترسناکی به خود می گیرند. ما در مقابل امنیت و آرامش روانیِ آدم های جامعه مسئولیم؛ شایعه سازی نکنیم.
تا زمانِ آرام شدنِ اوضاع، همدلی و همراهی مان را حفظ کنیم. بعد از آن فرصت برای انتقاد و اصلاح بسیار است.
همان طور که توی خانه نشسته ایم و گوشی و تبلت به دست، از رفتار هم وطنانمان که علیرغم تذکرات جدی، به جای ترک محل حادثه، مشغول سلفی انداختن و زل زدن به دوربین خبرنگار تلویزیون هستند انتقاد می کنیم، یادمان باشد حادثه خبر نمی کند و شاید حادثه بعدی، در محلی که خودمان حضور داریم رخ بدهد؛ عبرت بگیریم و همین رفتار ها را تکرار نکنیم.