خانم کارلا سرنا سیاح ایتالیایی قرن نوزدهم که در دوره حکومت ناصرالدین شاه قاجار به ایران آمده بود، درباره تدارکات سفر کردن در ایران در سفرنامه اش نوشته است: کسی که به ایران نرفته باشد نمی تواند از بی نهایت مقدمات و احتیاطات و تدارکاتی که برای سفر در این کشور لازم است مطلع باشد. من در بازگشت از این تدارکات مطلع و برخوردار بودم زیرا با مردمی محلی سفر می کردم که بر حسب عادت هرگونه وسیله لازم را همراه خود برداشته بودند. سفر با یک کاروان، کاملاً سفر دراز زندگی را در نظر مجسم می کند زیرا آدمی در آن جز با گذشت اوقات و رنج سر و کار ندارد.حرکت یک کاروان در روز نخست معمولاً با طمأنینه ای عاقلانه همراه است. زمانی بی نهایت به خداحافظی اختصاص دارد که مانند خیر مقدم بسیار با اهمیت تلقی می شود. آن گاه نوبت «بدرقه» می رسد که عبارت است از این که مسافر را تا توقفگاهی نزدیک شهر همراهی می کنند و در آن جا چیزی خنک می خورند و می نوشند. در این مکان است که آخرین خداحافظی را می کنند و از یکدیگر جدا می شوند. کاروان ها به خصوص در ایامی که برف ذوب می شود و گذشتن از مجاری آب دشوار است به ندرت راه چاپاررو را پی می گیرند. قاطرچی ها حیوانات باری را از نواحی کم آمدوشد می برند و آنان را آزاد می گذارند تا در حرکت از غرایز خود که در اغلب موارد از فکر آدمی دقیق تر است، پیروی کنند... صبح «قشلاق» را ترک کردیم و کاروان بعد از چهار روز راهپیمایی به قزوین رسید. قاطرچی ها بیش از چهار روز متوالی راه نمی روند و روز پنجم به حیوانات خود استراحت می دهند و طوری تنظیم می کنند که این توقف در شهرهای سر راه باشد. قزوین به سبب موقعیتش از منزل هایی است که آمدوشد کاروان ها در آن زیاد است. ما نیز در آن توقف کردیم زیرا طبق نظام نامه روز توقف مان بود.

برگرفته از کتاب «مردم و دیدنی های ایران» اثر کارلا سرنا

این مَثَل را معمولاً زمانی به کار می برند که فردی به امید سود و منفعتی در کاری دخالت می کند و در آن گرفتار می شود. زمانی که دیگران به جهت پند و نصیحت به او می گویند که از این کار دست بکش، برای دفاع از خود می گوید: «ما پوستین را ول کردیم اما پوستین ما را ول نمی کند.» می گویند که سیلابی از کوهستان در جریان بود و از رودخانه ای می گذشت. مردی که از آن حوالی عبور می کرد، چیزی را در آب شناور دید. فکر کرد پوستینی در آب شناور است. خود را به آب انداخت تا آن را بگیرد و در بازار بفروشد. غافل از این که آن چه در آب شناور بود نه یک پوستین که یک خرس زنده گرفتار در آب بود. از قضا خرس هم در آن گیرودار در آب دست و پا می زد تا به دستاویزی چنگ بزند و خود را نجات دهد. همین که مرد دستش را دراز کرد که مثلاً پوستین را بگیرد، خرس برای نجات جانش به او چسبید. دیگرانی که دیدند سیل دارد مرد را با خود می برد، گفتند: «اگر نمی توانی پوستین را بیاوری، ولش کن و برگرد.» مرد جواب داد: «بابا، من پوستین را ول کردم، پوستین مرا ول نمی کند.»از آن پس کسی که به طمع به دست آوردن منفعتی خود را در ماجرایی وارد می کند که ربطی به او ندارد و در آن ماجرا گرفتار می شود، می گوید: «پوستین را ول کردم، اما پوستین من را ول نمی کند.»

ملک زاده ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر؛ و دیگر برادرانش بلند و خوب روی. باری، پدر به کراهت و استحقار در او نظر کردی [و] پسر به فراست و استبصار به جای آورد و گفت: «ای پدر! کوتاهِ خردمند به از نادانِ بلند، نه هر چه به قامت مهتر به قیمت بهتر!»

برگرفته از «گلستان سعدی»

فرارو گزارش داده «ب ز» (که ما خیلی دوست داریم بدانیم اسمش چیست ولی هیچ کس لو نمی دهد) در دادگاه گفته: «اگر شما اذیت می کنید منم اذیت می کنم.» خب اولین موضوع این است که نام متهم چیست؟! چطوری باید بفهمیم نامش چیست؟! آیا کسی از مخاطبان هست که این متهم را بشناسد؟! دومین موضوع هم این است که «ب ز» چطوری ممکن است اذیت کند؟! آیا ممکن است یهو 5/2 میلیارد یورو بدهی هایش را به دولت پس ندهد؟! آیا ممکن است از وزارت نفت شماره حساب نداشته باشد تا پول ها را پس دهد و به کسی هم نگوید که شماره حساب ندارد؟! ما تا مدت ها فکر کنیم که شماره حساب دارد ولی نداشته باشد؟! یا هرچی بهش شماره حساب می دهیم گم کند؟! به نظر ما هیچ کدام از این اتفاقات ممکن نیست بیفتد چون یک بار افتاده و چیزی که یک بار افتاده باشد، دیگر نمی تواند بیفتد مگر این که دوباره از جایش بلند شود که در آن صورت اصلاً معلوم نیست همان طوری بیفتد. اما اتفاقی که به نظر ما ممکن است بیفتد و ما (رسانه ها) و شما (مردم) خیلی از آن می ترسیم، این است که آقای «ب ز» هیچ وقت نامش را فاش نکند و این راز را برای همیشه با خودش به گور ببرد!

مصطفی قاسمیان

دکمه ضبط صدای گوشی را زدم و شروع کردم به تمرین سخنرانی فردا در دانشگاه، وقتی تمام شد یک دور پخش کردم تا گوش بدهم و اشکال کار را متوجه شوم. بین صحبت هایم متوجه پارازیت هایی شدم، صدا را بیشتر کردم، انگار کسی می گفت: «بسه دیگه، سرم رو بردی با این سخنرانی مسخره ات!»

R چون این تصویر دنده خودرو است!